Έχεις το θράσος να με ρωτήσεις τι κάνω και πώς περνάω;

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Δεν ρώτησες ποτέ πώς ένοιωσα όταν άνοιξες την πόρτα κι έφυγες.
Δεν ρώτησες πώς βρήκα το κουράγιο να σηκώσω την ψυχή μου απ’ το πάτωμα.
Δεν νοιάστηκες ποτέ!
Δεν σκέφτηκες ποτέ πως θα ζήσω εγώ τώρα μετά απ’ την αβυσσαλέα φυγή σου.
Κι έρχεσαι τώρα και με ρωτάς τι κάνω;
Μετά από τόσα που περάσαμε, έχεις το θράσος να με ρωτήσεις τι κάνω, πώς περνάω;
Μαζεύω τα κομμάτια μου, αυτό κάνω.
Και μην νοιαστείς δεν θα σου ζητήσω τίποτα.
Δεν θέλω πια να θυμάμαι τίποτα από εσένα.
Κλείδωσα τις αναμνήσεις μου, τις έθαψα, τις έκανα και ευχέλαιο.
Δεν θα ξανά ασχοληθώ με σένα, με τις επιθυμίες, τον πόνο σου.
Ο σώζων εαυτώ σωθήτω.
Γιατί έπρεπε να σώσω τον εαυτό μου κι αυτό έκανα.
Και μην φανταστείς ότι έκανα οχυρά για να μην με ξανά πλησιάσει κανείς.
Απλά τώρα ξέρω το στυλάκι σου και δεν το αναζητώ.
Κι άμα με πλησιάσει κόβω τον βήχα απ’ την αρχή.
Αν και για να πω την αλήθεια ήσουν μια κατηγορία από μόνος σου, δεν έχει άλλον σαν και σένα.
Αλλά εγώ δεν αλλάζω χαρακτήρα, ούτε στάση προς τους άλλους, επειδή εσύ με πλήγωσες.
Αυτά είναι για απαίδευτους εγωιστές κι εγώ έτσι δεν είμαι.
Βλέπω τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, γιατί όλοι είμαστε ξεχωριστοί και μοναδικοί.
Μου αρέσει να γνωρίζω καινούριες προσωπικότητες και να ξεκινάω απ’ την αρχή.
Κι όσο για σένα θέλω να είσαι καλά, να περνάς καλά.
Μου έδωσες αρκετά για να σε θυμάμαι με αγάπη.
Γιατί αγάπη βάζω πάντα και έχω την αγάπη πάντα στην καρδιά μου, αυτήν που σου έδωσα απλόχερα.
Αγάπη θα βάλω και πάλι για να κάνω μια μαγεία.
Γιατί μόνο η αγάπη κάνει μαγεία, μόνο η αγάπη αποκτάει σεβασμό.
Γιατί ακόμη και να φύγει ο άλλος, θέλω να με θυμάται με αγάπη και σεβασμό.
Να λέει γνώρισα ακόμη μια καλή ψυχή.
Γιατί ξέρεις τι έχει μεγαλύτερη σημασία;
Σημασία έχει να παραμείνεις άνθρωπος!