«Έχεις πολύ ακόμα να κλάψεις για να μάθεις τον κόσμο να γελάει»

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Να σας πω λίγο την αλήθεια μου;

Σας βαρέθηκα. Σας βαρέθηκα πολύ.

Με κουράσατε με τη μίρλα, τη μιζέρια σας, τα άσχημα που πλέον θεωρώ πως τα περιμένετε με χαρά.

Ναι με χαρά! Χαίρεστε πλέον όταν επιβεβαιώνετε το κακό που ήρθε.

«Να τα έλεγα εγώ! Είδες;»

Όλη μέρα τα ίδια και τα ίδια. Προβλήματα, πόνος, θάνατος.

Και κολλημένοι στις ειδήσεις και στα λεπτομερέστατα άρθρα, ζείτε την καταστροφή, συμμετέχετε στο έγκλημα είτε σαν δολοφόνοι, είτε σαν άλλοι «Ηρακλείδες Πουαροί», ψάχνοντας τους ενόχους, τα κίνητρα ακόμα και το ζώδιο της γειτόνισσας που την ώρα του φονικού καθάριζε φασολάκια.

Νιώθω πλέον πως διαφημίζεται ο πόνος και ζούμε όχι με αυτόν αλλά γι’ αυτόν.

Παίρνουμε ζωή απο τη μαυρίλα.

Βρίσκουμε νόημα ύπαρξης.

Όχι!

Δεν θέλω να παίξω άλλο με αυτό το σενάριο. Δεν κλείνω τα μάτια, ούτε κοιτάζω αλλού.

Παλεύω να το αλλάξω.

Θέλω τον κόσμο να χαμογελάει. Τα παιδιά να ελπίζουν για ένα αύριο καλύτερο απο το σήμερα. Για μια ζωή όχι ροζ, ποτέ δεν ήταν ροζ. Αλλά μια ζωή που ο πόνος να δίνει δύναμη! Μια ζωή που να αποδεχόμαστε το κακό χωρίς να το θεωρούμε πλέον φυσιολογικό!

Σκέφτηκα να τραγουδάω δυνατά για να ξορκίζω το κακό. Τρελάθηκες; Με ρωτήσαν όλοι.

Δεν βλέπεις; Δεν θέλεις να δεις;

Σκέφτηκα να χορέψω με τη μουσική στη διαπασών. Μας ενοχλείς με σκούντησαν και με έκαναν πέρα.

Κι εκεί στην απομόνωση έκλαψα.

Έκλαψα πολύ. Κι όσο τα δάκρυα, μου βγαίνανε απο την ψυχή μου, τους είδα να γελούν.

Και τότε μου ήρθε στο μυαλό εκείνος ο παππούς, που κάποτε κοντά στην εφηβεία μου, με είχε δει να κλαίω σε ένα παγκάκι(ο Θεός ξέρει για ποιον λόγο έκλαιγα τότε) που μου είχε πει, τόσο απλά.

«Έχεις πολύ ακόμα να κλάψεις για να μάθεις τον κόσμο να γελάει»