Έφτασε η μέρα που το χωριστά ήταν μονόδρομος.

Γράφει η Γεώρα.

Πέρασα πολλά, βρέθηκα σε ένα κενό που με έκανε να νιώθω ξένη με όλους και με όλα. Οι έξοδοι δεν είχαν σημασία, οι παρέες έμοιαζαν βαρετές, ο χρόνος κυλούσε απελπιστικά αργά, τα χαμόγελα τα είχα προβάρει καλά στον καθρέφτη μου, για να τα φορέσω στο πρόσωπό μου και να μου ταιριάζουν γάντι. Έμπηξα τα νύχια μου στο δέρμα μου για να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, για να πάρω δύναμη, για να μην με προδώσει το συναίσθημα, να μην φανερωθεί μπροστά σε όλους. Και τα λόγια μου ήταν μετρημένα. Συζητήσεις για σένα ελάχιστες. Δεν ήμουν σε θέση για να σε αντιμετωπίσω.

Και αν με ρωτούσες, δεν το πίστευα, πως σε είχα αφήσει τόσο πολύ να κατοικήσεις μέσα μου. Δεν πίστευα πως για άνθρωπο, τα τείχη μου τόσο θα κατέβαζα. Κατάματα σε κοιτούσα και φωτογράφιζα στην μνήμη την κάθε σου κίνηση, την κάθε σου έκφραση, το κάθε γέλιο σου, την κάθε σοβαρή συζήτηση, την κάθε σιωπή σου, που προμήνυε εκείνη την αγκαλιά που θα μου έκανες. Μπορούσα να σε καταλάβω μόνο από τα μάτια σου. Αν ήσουν καλά ή όχι. Μπορούσα!

Και έφτασε η μέρα που το χωριστά ήταν μονόδρομος. Για σένα. Για μένα η δικαιολογία που πήρα έμπαζε από παντού. Βλέπεις εγώ στις σχέσεις ξέρω πως όταν κάτι δεν πάει καλά, προσπαθείς να το διορθώσεις. Αν δεν διορθώνεται παρά την προσπάθεια, τότε φεύγεις.

Και ο καιρός περνούσε. Όχι ευχάριστα. Όταν τα συναισθήματα που έτρεφες έρχονται αντιμέτωπα με τα κενά συναισθήματα του άλλου και μαχαιρώνονται, πονάς! Και για να απαλύνει ο πόνος θέλει χρόνο. Δεν σου κρύβω πως μέσα σε αυτό το χρόνο είχα “ένα προαίσθημα πως θα έρθεις να με σώσεις από την καταστροφή”. Αλλά δεν ήρθες.

Και αφού δεν ερχόσουν, πέταξα τα παραμύθια σου, αυτά που είχα πιστέψει με όλο το βάθος της ψυχής μου, γιατί ήθελα το όνειρο να βγει αληθινό. Κάποια τα πέταξα και άλλα αποφάσισαν μόνα τους να χαθούν γιατί πνίγηκαν στη λίμνη των δακρύων μου.

Όμως τώρα, έρχεσαι πίσω. Όχι για να με σώσεις, μα για να με σπρώξεις στην καταστροφή. Σε μία καταστροφή που έκανα αγώνα για να βγω νικήτρια. Γιατί η καρδιά μου, ξαγρυπνούσε και ρωτούσε συνέχεια για σένα. Αλλά εσύ δεν ήσουν πουθενά! Τώρα λοιπόν, δεν έχω χρόνο για να μιλήσω μαζί σου. Για την ακρίβεια, δεν θέλω!

Πέρασε καιρός που ήσουν μακριά μου, πέρασε καιρός που σε διέγραψα για να συνεχίσω. Πέρασε καιρός από τότε που είχα προαίσθημα πως κάπου θα σε δω, θα σου μιλήσω, πως θα γυρίσεις πίσω. Πέρασε καιρός και δεν ανήκεις πια εδώ. Πέρασε καιρός και τώρα το προαίσθημά μου, μου φωνάζει να φύγω μακριά σου! Θα το ακούσω!

Άργησες μάτια μου, άργησες και τώρα μοιάζεις ξένος. Και δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο τρομακτικό είναι αυτό!