Έταξες τα άστρα και μου έδωσες σκοτάδι.

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη

Η ώρα είναι περασμένη και εγώ γυρνάω σπίτι μετά από μία πολλή κουραστική μέρα.
Περνάω κλασσικά έξω από το παρκάκι για να διασχίσω τη κατηφόρα που οδηγεί σπίτι μου. Ξαφνικά σε βλέπω να κάθεσαι στο παγκάκι και να έχεις το σκύλο αγκαλιά.
Τρεις μήνες πέρασαν από τη μέρα που μου έδειξες ότι τα καθίκια μπορεί να έχουν ωραία μούρη αλλά σκάρτο χαρακτήρα.
Τρεις μήνες αγνοούσα αυτό που έκανες και συνέχιζα χωρίς να ξεσπάω αλλά τώρα ήταν σαν να ξύπνησαν όλα αυτά που κοιμόντουσαν τόσο καιρό.
Μου έταξες τα άστρα και μου έδωσες σκοτάδι. Με χώρισες με ένα ηλίθιο μήνυμα, δεν εξήγησες ποτέ το λόγο και με άφησες με ένα γιατί, με ένα γαμώτο και μια διάθεση να σου σπάσω τα μούτρα, αλλά ποτέ δεν έκανα κάτι, ούτε τώρα θα κάνω.
Έκανες τις επιλογές σου, λάθος για σένα, σωστές για εμένα, δεν σου άξιζα αγόρι μου, ήμουν πολλή για σένα. Σε κοιτάω για λίγο και συνεχίζω το δρόμο μου, ίσως κάπου, κάποτε το πληρώσεις, από εμένα, από κάποια άλλη, δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα το πληρώσεις και εύχομαι να πονέσεις και ίσως μόνο τότε καταλάβεις ότι ο έρωτας είναι για αυτούς που ξέρουν να τον ζουν και να το σέβονται και εσύ δεν είσαι ένας από αυτούς.