Έπρεπε να το ζήσω μαζί σου κι ας πληγωνόμουν.

Γράφει η Ιωάννα Ντρε.

Σε γνώρισα τυχαία. Σε ερωτεύτηκα παράφορα. Ήθελα να σου δοθώ ολοκληρωτικά. Να ξεδιπλώσω το νήμα της ζωής μου στα πόδια σου για να μάθεις ποια είμαι, τι είμαι και τι θέλω στη ζωή μου. Όμως δε το έκανα. Δίσταζα. Φοβόμουν.

Δεν ήθελα να ξεγυμνώσω όλο μου το είναι και να υπάρχει εκτεθειμένο μπροστά στα μάτια σου.

Όλα όμως πάνω μου, έδειχναν τι είμαι τελικά.

Η γλώσσα του σώματος δε μπορεί να μην εκδηλωθεί.

Εντάξει λοιπόν. Κοίτα με κι εσύ. Αποκαλύπτονται όλα σιγά σιγά.

Με έχουν προδώσει. Με έχουν εξαπατήσει. Με έχουν κοροϊδέψει. Με έχουν πληγώσει. Ρώτα με ό,τι θέλεις κι εγώ θα σου απαντήσω. Αλλά μόνο γι’αυτά που φαίνονται. Μη με ρωτήσεις για τα σημάδια που έχω στην καρδιά μου. Αυτά θα τα φυλάξω για μένα.

Δε θέλω να ξαναπληγωθώ.

Έπρεπε να κρατήσω τις άμυνές μου και τις αποστάσεις μου για να προστατευτώ όσο μπορούσα. Κάπως έτσι όμως δε ζούσα και τον έρωτα που ένιωθα για σένα. Ήθελα να σε βλέπω συνέχεια, να σε αγκαλιάζω, να σε φιλάω, να σε κοιτάζω μες στα μάτια και να αφήνομαι να με συνεπάρει το βλέμμα σου χωρίς να με νοιάζει τίποτα άλλο.

Οι άμυνες μου με κράταγαν μακριά σου και κάπου το έχανα όταν προσπαθούσα να ισορροπήσω μεταξύ έρωτα και αυτοσυγκράτησης και στο τέλος σε έχασα.

Δε σε χόρτασα. Σε θέλω πίσω. Έπρεπε να το ζήσω μαζί σου όπως το ήθελα κι ας πληγωνόμουν.