Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, όλη μας η ζωή..

Γράφει η Μόνια Μακρή

Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω..
Θα μπορούσαν να είναι βήματα χορού..
Στην πραγματικότητα όμως είναι βήματα που όλοι κάνουμε στη ζωή.
Ξεκινάμε ένα ταξίδι με εφόδια πάντα τους πιο θετικούς οιωνούς για μια πορεία γεμάτη περιπέτειες, νέες γεύσεις, νέα αρώματα, γνωριμία με νέους ανθρώπους και νέες κουλτούρες, πορεία με βήματα γοργά αλλά σταθερά, γεμάτη χαμόγελα και λαχτάρα για κατάκτηση της κορυφής.
Η κορυφή είναι υποκειμενική προσδοκία. Ο κάθε άνθρωπος θέτει τους δικούς του στόχους βάσει των οραμάτων και των δυνατοτήτων του. Τα όνειρα είναι δωρεάν εξάλλου.
Τί γίνεται όμως όταν τα όνειρα τσακίζονται στη στροφή.. λίγο πριν το τέρμα; Όταν στερεύει το νερό στην πηγή που τόσο πολύ αγωνίστηκες για να γευτείς; Τι γίνεται όταν τη φόρα μας κόβει κάποιο απρόσμενο εμπόδιο;
Είναι η στιγμή που πατάμε φρένο.. και ακόμα χειρότερα , που αναγκαζόμαστε να κάνουμε βήματα πίσω. Έτσι δεν είναι;
Είναι η στιγμή που όλα φαίνονται θολά και η αίσθηση της γης να υποχωρεί κάτω από τα πόδια , μας φέρνει τετ α τετ με την απόγνωση.
Και τότε ένα αόρατο χέρι μας βουτά από το γιακά και μας σηκώνει ψηλά μέχρι να σταθούμε όρθιοι και πάλι. Μας φυσά με δύναμη στο πρόσωπο και ένα αεράκι αισιοδοξίας αρχίζει και πάλι να πνέει στην ψυχή μας. Θεϊκή δύναμη; Δεν ξέρω. Μηχανισμός του ανθρώπου στην όψη μιας καταστροφής; ίσως.
Έτσι είναι ο άνθρωπος μάτια μου. Κρύβει τόση κι άλλη τόση δύναμη και ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Ρουφά την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι και το ξαναγεμίζει. Κάθε τέλος, μια νέα αρχή. Κάθε εμπόδιο, μία καινούρια πρόκληση. Και η ζωή προχωρά. Κυλά σαν το νεράκι και ο άνθρωπος μαθαίνει να χορεύει στο ρυθμό που θα του προστάξει η κάθε στιγμή.
Και ακόμη κι όταν χορεύει ξέφρενα και παραδομένος στην απόλυτη ευτυχία που κόπιασε για να αγγίξει, σταθμός στη ζωή του παραμένει εκείνος ο ξεχωριστός χορός που τον έκανε να αναθεωρήσει τα πάντα και να γίνει σοφότερος και καλύτερος άνθρωπος. Εκείνος ο ξεχωριστός χορός που τα βήματά του σημάδεψαν κάθε κύτταρό του και έμαθε να μην καταθέτει τα όπλα αμαχητί:

“Ενα βήμα μπροστά ..και δύο πίσω”