Έλα να σου μιλήσω για την τρέλα μου, που με κάνει να βλέπω πάντα το φως..

Γράφει η Αριάδνη.

Έλα να μιλήσουμε για τρέλα σήμερα, για τη δική μου τρέλα!
Γι’αυτήν που με κάνει, όσο κι αν μπαλαντζάρω, να βρίσκω τελικά την ισορροπία μου.
Γι’αυτήν που με βοηθάει να ξαναγεννιέμαι από τις στάχτες μου και να πατάω γερά στα πόδια μου.
Γι’αυτήν την τρέλα που δεν αντέχει τη μιζέρια, τη θυματοποίηση και τη μαυρίλα.
Που απεχθάνεται τις μαύρες σκέψεις, τις μαύρες λέξεις, τα μαύρα συναισθήματα.
Που με το “έτσι θέλω” φωτίζει τα σκοτάδια μου και φέρνει ξανά το χαμόγελο στα χείλη μου.
Γι’αυτήν την τρέλα που με κάνει να βλέπω και στους ανθρώπους μου τη φωτεινή τους πλευρά, όσο κι αν εκείνοι επιμένουν να μού δείχνουν τα σκοτάδια τους.

Είναι η ίδια τρέλα, που λες, που τους κάνει να πιστεύουν πως εκείνοι τα έχουν όλα καλώς καμωμένα, μιας και βάζει ένα χαμόγελο στη φάτσα μου (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον) ενώ θα έπρεπε να φωνάξω, να γκρινιάξω ή να παραπονεθώ.
Γιατί είναι κι αυτή η πετριά που έχει, που θέλει να εστιάζω στα όμορφα, αυτά να κρατάω κι αυτά να θυμάμαι απ’ό,τι έζησα και ζω.

Γι’αυτό μου έχει μάθει να παλεύω με Θεούς και δαίμονες εντός μου για να βάζω στην άκρη τα άσχημα, αφού όμως πρώτα βρίσκω τα δικά μου λάθη για να προσπαθώ ν’αλλάζω όσο μπορώ και να γίνομαι καλύτερη.

Έτσι, χρόνια τώρα, με αφήνει να πιάνω πάτο μόνο για να πάρω φόρα και να μην κατασκηνώνω εκεί.
Και νομίζω πως οι περισσότεροι γνωρίζουμε, πόσο εύκολο είναι να κατασκηνώσεις εκεί κοιτάζοντας τα άσχημα, και μετά να μετράς μήνες ή και χρόνια ακόμη, χαμένα, με την ευθύνη να τη χρεώνεσαι ολάκερη εσύ.