Έγινε ο έρωτας προνόμιο των λίγων. 

Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης

Έγινε ο έρωτας προνόμιο των λίγων. 
Έγινε συναίσθημα σπάνιο, και δυσεύρετο. Συνηθίσαμε να μπερδεύουμε τον έρωτα με τα πυροτεχνήματα, τις πεταλούδες, την καύλα, τον ενθουσιασμό, ακόμα και το βόλεμα. 

Αν δεν σε πονάει το κορμί σου μακριά από το κορμί της, αν δεν ξεραίνονται τα χείλια σου επειδή δεν αγγίζουν τα δικά της, αν δεν την μυρίζεις πάνω σου σαν το πιο ακριβό άρωμα, δεν είναι έρωτας. 

Αν μπορείς να ζήσεις χωρίς να τη σκέφτεσαι, αν μπορείς να αναπνέεις και να μην είναι η ανάσα σου, αν μπορείς να μην είσαι μαζί της κάθε λεπτό, δεν είναι έρωτας. 

Ο έρωτας είναι γενναίος ρε! Έχει κάκκαλα, έχει ψυχή, έχει αίσθηση, μυρωδιά, γεύση. Είναι κόκκινος – κατακόκκινος, σαν το αίμα που βράζει λίγο πριν την συναντήσεις. 

Ο έρωτας δεν μοιράζεται. Δεν παραχωρείται. Δεν γίνεται να είναι έρωτας και να μοιράζεται σε ξένα σεντόνια. Δεν γίνεται να είναι έρωτας και να αντέχεις να την αγγίζει κάποιος άλλος. Δεν μπορεί να είναι έρωτας, αν αντέχει να σε αγγίζει και κάποια άλλη. 

Γι’αυτό μην μπερδεύεις τον έρωτα με τίποτε φτηνό. Είναι ακριβό, σπάνιο και ξεχωριστό συναίσθημα.