Τους ανθρώπους που μπορούν να τσαλακώνονται, δεν τους φοβάμαι..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Δεν ντράπηκα ποτέ να δείξω τον πόνο μου, την αγάπη μου, την χαρά μου, την οργή μου, τον θυμό μου, την τρυφερότητά μου, ακόμα και την διαφορετικότητα μου.
Τσαλακώθηκα και θα τσαλακώνομαι γιατί δεν έχω να ζητήσω τίποτα από κανέναν.
Δεν υποκρίνομαι γιατί δεν προσμένω τίποτα.

Τους ανθρώπους που μπορούν και τσαλακώνονται, δεν τους φοβάμαι!
Όχι ότι φοβάμαι τους ατσαλάκωτους, απλά δεν τους εμπιστεύομαι!

Η προσμονή είναι δυστυχία κι εγώ δεν υπήρξα ποτέ μου δυστυχισμένη.

Ακόμη κι όταν έχω την μεγαλύτερη άγνοια, η γνώση της ψυχής μου με προειδοποιεί ότι “η ευτυχία δεν βρίσκεται πίσω απ’ τους ρόλους,
πίσω απ’ τις μάσκες, πίσω απ’τα ανείπωτα λόγια. Η ευτυχία είναι σ’ό,τι φαίνεται, σ’ό,τι είναι ορατό στα μάτια της ψυχής σου”.

Έτσι κοιτώ τα πάντα, μόνο με τα μάτια της δικής μου ψυχής, αυτήν που αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα απ’ό,τι φαίνεται, γιατί δεν θέλει ούτε να φαίνεται, ούτε να δείχνει.
Το μόνο που θέλει είναι να “είναι”, ακόμη κι αν το μόνο που είναι, είναι “παρελθόν”!