Τη μαγεία της ζωής, θα την δεις μέσα από τα παιδικά μάτια..

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.

Έχεις επιχειρήσει ποτέ να σκίσεις τις σελίδες ενός βιβλίου; Έχεις γευτεί ποτέ το άρωμα ενός φρέσκου κραγιόν στο στόμα σου, καθώς το δαγκώνεις; Θυμάσαι την αίσθηση που αφήνει ένα μαλακό χαλί κάτω από τα γυμνά σου δάκτυλα; Τα περισσότερα παιδιά αισθάνονται συνεπαρμένα, μόλις επιχειρήσουν κάτι από τα παραπάνω, πράγματα, που εμείς οι ενήλικες φαίνεται πως θεωρούμε αδιάφορα και δεδομένα.

Ωστόσο, γίνεται μία τεράστια προσπάθεια από μέρους μας, ως γονείς, ώστε να κάνουμε ένα τελείως τρελό και παράλογο πράγμα: να κατασκευάσουμε μία μαγεία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ζωής των παιδιών μας. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να επιβεβαιώσει πως είναι υπερχειλισμένος, προσθέτοντας νέες δραστηριότητες στη ζωή του. Γονείς ετοιμάζουν εξωφρενικά θεματικά πάρτι, ανακαλύπτουν καινούργιες ειδικές περιστάσεις και ντύνονται “μαγεία” για χάρη των παιδιών τους.

Έτσι και μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο περιττή είναι για τα παιδιά αυτού του είδους η πλαστή μαγεία, θα βρίσκαμε εξαιρετικά γελοίους τους εαυτούς μας. Τα παιδιά έχουν έναν μοναδικό τρόπο να δημιουργούν τη δική τους μαγεία στον δικό τους κόσμο. Τη συναντούν παντού, χωρίς να απαιτούνται ειδικά μαθήματα και δεξιότητες εκ μέρους των γονέων. Ένα παιδί θα βρει μαγεία στον τρόπο με τον οποίο ο ανεμιστήρας φυσάει τα μαλλιά του πέρα δώθε, το ίδιο αθώα, ένα μωρό θα γοητευτεί από το διακόπτη φωτισμού στον τοίχο που, με μία απλή κίνηση, φέρνει τη φωτεινότητα της μέρας μέσα στο σκοτάδι και διώχνει μακριά όλα τα τρομερά πλάσματα της φαντασίας του.

Δεν είναι υποχρέωση των γονέων να κατασκευάζουν ξεχωριστές μνήμες σε καθημερινή βάση, αφού δεν είναι μόνο αυτοί που κάνουν την παιδική ηλικία μαγική. Το να βλέπεις τον κόσμο με τα αθώα μάτια ενός παιδιού είναι μαγικό. Το να γίνεσαι μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο, παίζοντας στη βροχή και τσιρίζοντας μετά από κάθε βροντή, όπως ακριβώς απολαμβάνει να κάνει ένα πεντάχρονο είναι ανεπανάληπτα μαγικό. Το να κρύβεις παιχνίδια κάτω από το μαξιλάρι του μπαμπά, πιστεύοντας πως θα τον προστατεύουν το βράδυ, είναι μαγευτικό. Να πηγαίνεις εκδρομές με το σχολείο, να γεμίζεις τη τσάντα με κάστανα για τη μαμά, να παριστάνεις τον εξερευνητή μ’ένα κλαδί στο χέρι και να παρατηρείς τις ξεχωριστές μαύρες βούλες στα φτερά της πασχαλίτσας είναι, το λιγότερο, κάτι μαγικό.

Τίποτα απ’όλα αυτά δεν αναιρεί τη σημασία του χρόνου που δαπανάται παρέα με την οικογένεια. Υπάρχει, όμως, μια τεράστια διαφορά μεταξύ του να είσαι κοντά στο παιδί από το να επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στην παρασκευή μιας δραστηριότητας που πρέπει να διεκπεραιώσετε. Η απέραντη πίεση που θέτουν οι γονείς για να δημιουργήσουν αιθέριες εμπειρίες είναι απτή.

Ο χρόνος τρέχει, τα παιδιά μεγαλώνουν και, καθώς αυτό συμβαίνει, συνειδητοποιείς πως πρέπει να απαλλαγείς από τα περιττά και να επικεντρωθείς στα απαραίτητα. Τα παιδιά θα ανακαλύψουν τη μαγεία στη ζεστασιά της αγκαλιάς σου, στον τρόπο που τα κοιτάζεις στα μάτια, στο πόσο πολύ πιστεύεις σε αυτά και στην ευκαιρία που τους χαρίζεις να είναι απλά ο εαυτός τους.

Αρκεί να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να παρακολουθήσουμε αυτά τα μικρά “θαύματα” και τότε ολόκληρη η μαγεία θα ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας. Τότε, και μόνο τότε, θα αρχίσουμε να θυμόμαστε πόσο σπάνιος και πολύτιμος είναι ο κόσμος μας, όταν μπορείς και τον βλέπεις μέσα από ένα ζευγάρι παιδικά μάτια.

Κλείσε, λοιπόν, τα μάτια σου και σήκωσε το κεφάλι προς τον ουρανό. Βλέπω ένα σύννεφο σε σχήμα καρδιάς. Εσύ;

“Η μαγεία είναι παντού γύρω μας. Ειδικά στις ψυχές των παιδιών. Ας τις προφυλάξουμε”