Τη δική μου μέρα δεν την αλλάζω, τη ζω…

Γράφει ο συγγραφέας Δημήτρης Νομικός

Αν θα μπορούσα τη μέρα μου να άλλαζα, χρόνο χαμένο σε σκέψεις δεν θα άφηνα. Οι σκέψεις πηγάζουν από το βαθύ παρελθόν και απεικονίζονται σε ένα άγνωστο μέλλον. Κάπως έτσι χάνονται όλες οι μέρες. Να ρουφήξω θέλω μόνο το παρόν μου στη στιγμή που δρω και που αναπνέω.
Αν θα μπορούσα τη μέρα μου να άλλαζα, δεν θα άφηνα ανεξέλεγκτα τα συναισθήματά μου. Μπορώ να είμαι κύριος των συναισθημάτων μου, αν γεμίσω την καρδιά μου με τόση συμπόνια που χρόνο να μισώ δεν θα έχω επειδή θα είναι γεμάτος ο χρόνος μου με το να αγαπώ.
Αν θα μπορούσα τη μέρα μου να άλλαζα, θα ξημερωνόμουν με ευγνωμοσύνη στο σήμερα, επειδή τόσοι άλλοι δεν ξημερώθηκαν και θα τη βούταγα από τα μαλλιά ώστε να πανηγυρίζω μαζί της κατά τη διάρκεια που εκείνη ξετυλίγεται, και θα αποτραβιόμουν με ταπεινότητα το βράδυ ώστε να κάνω τον απολογισμό μου.
Αν θα μπορούσα τη μέρα μου να άλλαζα, όχι τίποτα από τα έργα των ανθρώπων δεν θα αποζητούσα να μου τη συμπληρώσει, γιατί δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που τώρα έχω που να με βοηθήσει να καταλάβω, να γνωρίσω, να αποφασίσω, να επιλέξω, να επαναπροσδιορίσω, να ταυτιστώ ή να αποταυτιστώ, να ανακαλύψω, να κινηθώ, να στοχεύσω, να λογαριάσω και να κατασταλάξω έτσι ώστε να μην μπερδεύομαι με αυτό που είμαι.
Αν θα μπορούσα τη μέρα μου να άλλαζα, να εκφραστώ θα μου επέτρεπα περισσότερο. Επειδή οι μέρες είναι πολύτιμες και η ζωή απρόβλεπτη. Και οι ανάγκες του σήμερα, είναι για το σήμερα. Και το στόμα που θα μιλήσει, ίσως αύριο να έχει βουβαθεί, όπως και το αυτί που είναι για να ακούσει. Και το χέρι που θα απλώσει για να δώσει, ίσως αύριο να μην υπάρχει, όπως ίσως να μην υπάρχει και αυτό που θα εισπράξει. Και η συναισθηματική παρακίνηση του σήμερα, είναι για να εκπληρωθεί σήμερα, πριν τη σκοτεινιάσουν οι φυσιολογικές συννεφιές της ζωής.
Αν θα μπορούσα τη μέρα μου να άλλαζα, όχι δεν θα την άλλαζα, γιατί έτσι θα έχανα μια υπέροχη μέρα που είναι για μένα, αποκλειστικά δική μου, επειδή είναι η μέρα μου.