Στον έρωτα, δεν χωράνε μόδες κι ελευθερίες.. Σε θέλω δικό μου, είμαι δικιά σου.
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Όχι δεν είμαι προοδευτική και δεν θα γίνω.
Σε θέλω αποκλειστικά και μόνο για εμένα.
Είμαι άνθρωπός και ζηλεύω, κλαίω, χτυπιέμαι γιατί σε θέλω μόνο δικό μου.
Δεν θα πάω με τα νέα μέτρα και σταθμά των καιρών μας.
Πες με κλειστόμυαλη πες με όπως θέλεις. Σε θέλω για εμένα. Δεν με νοιάζει τι θα πουν πως και τι. Ας είμαι εκείνη με τα παλιά μυαλά.
Μου λείπει ο παλιός καιρός που όλα ήταν αλλιώς. Που η έρωτες ήταν μόνο για δυο πραγματικοί και αληθινοί. Που ο ένας πέθαινε για τον άλλον μόνο με ένα βλέμμα!
Δικός μου ξέρεις τι θα πει;
Να ξυπνάς μαζί μου, να τρως μαζί μου, να κοιμάσαι μαζί μου έστω και αν είμαστε τσακωμένοι. Να με σκέφτεσαι έστω και αν έχουμε σκοτωθεί και να με παίρνεις τηλέφωνο να δεις αν είμαι καλά. Να έρχεσαι και να ξαπλώνεις δίπλα μου με γυρισμένη την πλάτη αλλά η καρδιά σου να χτυπά μόνο για εμένα.
Να σκέφτεσαι όλα εκείνα που σκέφτεσαι και μέσα στις σκέψεις και τα όνειρά σου να έχεις και εμένα. Μέσα στα προβλήματά σου να υπάρχω και εγώ για να τα λύνουμε μαζί. Να ξέρω τα πάντα σου και εσύ τα δικά μου.
Μέσα σου να υπάρχω μόνο εγώ.
Βαρέθηκα και κουράστηκα να ακούω για νέα ζευγάρια προοδευτικά και δεν μας νοιάζει και ότι να ναι. Μας έφαγε αυτό το ότι να ναι πια. Αποξενωθήκαμε και φύγαμε μακριά για να κάνουμε τι; Για να πάμε με το ρεύμα των τώρα καιρών;
Αγάπη και έρωτας σημαίνει ένα.
Να βγαίνουμε μαζί, να γνωρίζουμε μαζί, να τρελαινόμαστε μαζί, να μεθάμε μαζί, να ξενυχτάμε μαζί, να κάνουμε έρωτα μαζί, να να να… μαζί!
Όχι, αρνούμαι να έρθω στο 2018. Όχι, αρνούμαι να γίνω όπως όλοι οι άλλοι. Θα παραμείνω στα δικά μου όνειρα, μαζί σου. Το κάστρο μου θα το χτίσω μόνο μαζί σου. Μόνο για δύο! Ακούς; Μόνο μαζί σου!
Ας μείνω πίσω και ας μην μάθω τους νέους έρωτες με τα νέα δεδομένα.
Δεν με νοιάζει καθόλου.
Θα παραμείνω μια αιώνια ρομαντική με τα δικά της παλιά μυαλά στην καρδιά και στην ψυχή.
Σε εκείνη την καρδιά που χτυπάει για δυο, σε εκείνα τα βράδια μόνο για δυο και σε εκείνες τις κομμένες ανάσες μόνο για δυο.
Σε εκείνα τα κορμιά που γίνονται ένα!
“Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη Συμπόνια είναι δυο, αυτός που πονάει και αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δυο, αυτός που δίνει και αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δυο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ…” Νίκος Καζαντζάκης