Στην ζωή, είμαστε όλοι σκηνοθέτες και θεατρίνοι..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Δεν ξέρεις πώς να δαμάσεις τις χίμαιρες. Κανείς δεν το ξέρει…
Όποιος σου πει πως κατάφερε να τιθασεύσει τον κόσμο, σού λέει ψέματα κατάμουτρα χωρίς να ντραπεί.
Κρύβεται σε περασμένες αλήθειες που κάποιος νόμιζε πως, τάχα μου, είναι ζωντανός ο κόσμος του θεάτρου.
Το θέατρο είναι ο κόσμος μας γυρισμένος ανάποδα.
Γεμάτος αλήθειες, φόβους, αμαρτίες που κανένα μυαλό δεν μπορεί να ομολογήσει σε άλλο. Ένας θεατρίνος μπορεί να σε κάνει να γελάσεις με το δράμα του άλλου, να κλάψεις με τη χαρά του κάθε υποκριτή!
Είναι μεγάλη η δύναμη που ασκεί στην καρδιά μας ο κάθε θεατρίνος της κάθε εποχής. Πόσα, αλήθεια, συναισθήματα χωράνε σε μια σκηνή; Σκέφτηκες ποτέ;
Μου έχει τύχει να κλάψω με προβλήματα ξένα, γιατί ταυτίζομαι με το δράμα του άλλου κι ας μην είμαι εγώ ο θεατρίνος.
Ο χρόνος μπορεί να μην είναι το τώρα, αλλά το χτες με ιστορίες του τώρα. Όταν γυρίζεις πίσω το χρόνο, με πρόσωπα ξεχασμένα που δεν έχουν φωνή, σού είναι πιο εύκολο να μιλήσεις. Μπορείς να φωνάξεις για αδικίες που κουβαλά η ψυχή σου, για αγάπες ξεχωριστές που κατάντησαν πόρνες δίχως εγώ.
Μιλάς όσο θες για πρόσωπα που ζουν δίπλα σου, γύρω σου, χωρίς να φοβάσαι, γιατί πάντα τυπικά είσαι στο χτες. Πόσο εύκολα πίσω από κουστούμια και μάσκες φανταχτερές ντύνεις τη λύπη, τη χαρά και το μίσος! Ο κόσμος διψάει γι’ αυτά, παίρνει πνοή απ’ το Γολγοθά του άλλου, γιατί έτσι μπορεί να νιώσει πως υπάρχουν χειρότερα δράματα απ’ τα δικά του, πιο δύσκολοι δρόμοι απ’ αυτούς που διαλέγει να διαβεί. Είναι ειρωνεία αλλά τι να πεις. Ο άνθρωπος είναι εγωιστής κι αυτό δεν αλλάζει.
Μου είναι δύσκολο να το καταλάβω, αλλά το κάνω κι εγώ ασυναίσθητα. Σε κάθε σελίδα πλέκω στιχάκια, σκόρπιες εικόνες, που θέλω να κρατήσω στη μνήμη. Για να μην προδοθώ, μασκαρεύω τους ήρωες της κάθε μου μέρας, τους φορώ άλλες ταυτότητες μέσα από μάσκες, τους ταξιδεύω στο χρόνο, για να μπορώ να μιλήσω πιο ανοιχτά χωρίς φόβο.
Αυτή ειν’ η μαγεία: να σκηνοθετείς ένα έργο δικό σου, να επιλέγεις τους θεατρίνους της δικής σου παράστασης και να κατεβάζεις την αυλαία σαν κουραστείς. Μη νομίζεις σκηνοθέτες είμαστε όλοι, κάποιοι πιο φανερά κάποιοι πιο διστακτικά.