Σε εκείνη τη ρωγμή του χρόνου που υπάρχει μόνο το Μαζί.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Θα θελα να υπάρξεις σε εκείνη την μια ώρα που ο χρόνος επαναλαμβάνεται.
Σε εκείνο το λεπτό μεταξύ του 03.59 και του 03.00.
Την μόνη στιγμή που ο χρόνος γυρνάει πίσω. Την μόνη στιγμή που η πραγματικότητα μας βγάζει τη γλώσσα και μας περιγελά.
Σ’αυτή τη στιγμή να σου πω «μείνε».
Σ’αυτή τη στιγμή να σου πω «μου λείπεις»
Σ’αυτή τη στιγμή να σου πω «συγχώρα με»
Σ’αυτή τη στιγμή να σου πω «δεν θυμάμαι γιατί μου ζητάς συγγνώμη».
Σ’αυτή τη στιγμή να σου πω «έτσι κι αλλιώς, τα ήξερα όλα».
Κι έτσι, ως δια μαγείας, σ’αυτό το λεπτό που ο χρόνος θα γυρίσει πίσω να έχουν παραγραφεί όλα τα εγκλήματά μας στο όνομα μιας αγάπης, ενός έρωτα κι ενός πόθου.
Μέσα σε αυτό το λεπτό ο χρόνος να μην μας χρεώσει άλλη απουσία.
Να μην μας χαρίσει άλλες κούφιες λέξεις που καλύπτουν την μόνη αλήθεια που δεν λέμε.
Να μην υπάρχουν γιατί, επειδή, δικαιολογίες και εξηγήσεις.
Περισσεύουν όλα αυτα όταν απέναντί σου έχεις εκείνον που ανήκεις είτε στο μαζί είτε στο χώρια.
Σ’αυτή τη ρωγμή του χρόνου, να ειπωθούν τα ανείπωτα μιας ζωής μέσα σε μια μόνο φράση..
«Πάμε μαζί κι όπου μας βγάλει..»
03:59 γράφει το ρολόι.
Πάμε;