Πρέπει να αξίζεις για να σου δώσω, γιατί εγώ όταν δίνω, δίνω τον εαυτό μου!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Κατάλαβες τώρα γιατί έφυγα;
Μου λείπεις και πάντα θα μου λείπεις.
Αλλά ακόμα κι όταν είσαι εδώ, πάλι λείπεις.
Είναι τόσο δύσκολο να είμαι μαζί σου, αλλά και να είμαι χώρια σου.
Δεν καταλαβαίνεις την αξία μου κι αυτό με ρημάζει.

Την γυναίκα πρέπει να την σέβεσαι και να την εκτιμάς.
Να της δίνεις την αξία που πρέπει να έχει.
Δεν κατάλαβες ακόμα ποια είμαι;
Δεν ένιωσες ακόμα τον σφυγμό μου;
Δεν έμαθες ακόμα τι με ενοχλεί;
Με ενοχλεί να με κοροϊδεύουν, να με θεωρούν χαζή.
Δεν θα σου πω αν είμαι, αυτό το ξέρεις.

Μην με αδικείς λοιπόν.
Νιώθω πολλά περισσότερα απ’αυτά που καταλαβαίνεις.
Απ’αυτά που καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι γύρω σου.
Δεν αξίζω για τίποτα λιγότερο απ’αυτό που είμαι!

Ξέρεις τι είμαι;

Κάποιοι λένε τα δίνω όλα!
Όχι αγάπη μου, τα δίνεις λάθος και σε λάθος ανθρώπους.
Δεν έχει αξία το να δώσεις αν το αντίκρυσμα είναι λάθος.
Αλλά οι άνθρωποι μέσα απ’τα λάθη τους μαθαίνουν και θυμάμαι συχνά την φράση που είπε κάποιος:
“Πρέπει να πιεις πολλά ξινισμένα κρασιά για να καταλάβεις την αξία του καλού”

Και να θυμάσαι ότι κανένας δεν δίνει αν δεν έχει κάτι να λαμβάνει.
Γνωρίζεις κάποιον και ξεχύνεσαι πάνω του δίνοντας ότι έχεις.
Μήπως πρέπει πρώτα να γνωρίσεις αν αξίζει να του δώσεις έστω κι ένα ψίχουλο αγάπης;
Μήπως πρέπει να ηρεμήσεις και να ψάξεις μέσα σου;
Μήπως πρέπει να ανακαλύψεις εσένα και μετά τον κόσμο;
Πρέπει να αλλάξεις, να συντρίψεις τον εαυτό σου, για να μπορέσεις να αναγεννηθείς.
Κάτι κάνεις λάθος πάντως και με πολύ αγάπη στο λέω.
Ίσως βρέθηκα κάποτε και εγώ στην θέση σου.

«Μη δώσετε τα άγια πράγματα στους σκύλους ούτε να πετάξετε τα μαργαριτάρια στους χοίρους, γιατί αλλιώς, οι χοίροι θα τα καταπατήσουν με τα πόδια τους κι οι σκύλοι θα στραφούν εναντίον σας και θα σας καταξεσκίσουν».~ Κατά Ματθαίον ~
Γι’αυτό πρόσεχε τι δίνεις και πού το δίνεις!
Πρέπει να αξίζεις για να σου δώσω, γιατί εγώ δεν δίνω ελεημοσύνες, όταν δίνω, δίνω τον εαυτό μου.