Οι σχέσεις εμπιστοσύνης, είναι ανεκτίμητες όταν υπάρχουν.

Γράφει η Βίλλυ Ζ.

Εμπιστοσύνη. Λέξη γένους θηλυκού. Τόσο απλή όσο κάθε λέξη, και ταυτόχρονα τόσο σύνθετη όσο οι συνειρμοί που γεννιούνται στο μυαλό μιας γυναίκας.

Σχεδόν διαισθητική  όπως η  πραγματική φύση ενός θηλυκού, απεκδύεται κάθε λογική όταν καταρρέει από συνεχείς εσωτερικούς διαλόγους που αναζητούν λύσεις και αιτίες πίσω από καθετί απρόβλεπτο.

Πόσο καθημερινή είναι η ανάγκη σου να την εμπνεύσεις, και πόσο ακόμα πιο καθημερινή γίνεται η προσπάθεια να τη βρεις στους γύρω σου. Και τότε προκύπτει η αναγκαία συνθήκη της κατανοήσης και της αποδοχής, της ενσυναίσθησης και της αποκωδικοποίησης. Συστατικά απαραίτητα ακόμα και για να εμπιστευτείς «εαυτόν» ή «αυτούς».

Η εμπιστοσύνη όμως δεν είναι πράξη για να τη φοβίζει η «στραβοτιμονιά», δεν είναι μια απτή εκδοχή μιας συνύπαρξης ούτε χτίζεται με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Είναι λογική απόφαση αυτοσυντήρησης και εξέλιξης σε έναν κόσμο που δε λέει αυτό που σκέφτεται και το ξέρεις καλά. Τελικά είναι ή γίνεται επιλογή. Μια επιλογή που συμφωνείς πρώτα με εσένα.

Σχεδόν ωμά απορρίπτεις ο,τι ακούς και νιώθεις, παρατηρώντας κινήσεις, βλέμματα χαμόγελα και αντιφάσεις. Γιατί στην αντίφαση κρύβεται η αλήθεια και ριζώνει η ίδια αμφιβολία που τρέφει την έννοια της εμπιστοσύνης.

Στωικά περιμένει εκεί, να την ανακαλύψεις, να την επιλέξεις και να τη ζήσεις σε μια σχέση ασφάλειας, σε μια συμφωνία που έχω ήδη κάνει με τον ευατό μου και παλεύω να μοιραστώ μαζί σου.