Οι άνθρωποι γεννήθηκαν για το “μαζί”.. μην το ξεχάσεις αυτό!

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Πόσοι άνθρωποι πέρασαν από μπροστά μας αυτές τις μέρες; Πόσοι πλάγιασαν στον ίδιο καναπέ με μας απέναντι από το τζάκι λέγοντας ιστορίες από τα παλιά; Είναι στιγμές που έρχονται σαν αστραπή στο μυαλό. Σαν ένα άρωμα ξεχασμένο που ξυπνάει συναισθήματα που δεν ξέραμε πως υπάρχουν ακόμη…
Όλος ο κόσμος όπως και να το κάνουμε μας αγγίζει καθημερινά με τον τρόπο του. Βλέποντας ένα περίεργο κόσμημα, θυμάσαι την αγνώστων στοιχείων κυρία που καθόταν στο δίπλα τραπέζι την παραμονή πρωτοχρονιάς. Ακούγοντας μουσική των 60s σε έναν τυχαίο σταθμό αναζήτησης στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, έρχονται στο νου τα καλοκαίρια με τα σφηνάκια σε μπαράκια πλάι στο κύμα. Είναι πολλές οι στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις μέρος της αλήθειας των άλλων…
Όπως και να το κάνουμε, έχουμε ανάγκη να βλέπουμε μέσα από τα μάτια των άλλων. Πολλές φορές το κάνουμε ασυναίσθητα, κι όμως ισχύει. «Αυτό θα πήγαινε στη Μαρία, είναι το χρώμα της.» και «Αν σε άκουγε η Δέσποινα θα άρχιζε τη μουρμούρα της.» σε ανύποπτο χρόνο και σε άσχετες μεταξύ τους συζητήσεις, σου έρχονται στο μυαλό οι ατάκες των άλλων, φίλων, αγαπημένων ή απλώς γνωστών που βρίσκονταν στην ίδια παρέα με σένα και σου κίνησαν απλά το ενδιαφέρον.
Είμαστε πλασμένοι για να ζούμε μαζί. Έχουμε ανάγκη να μπαίνουμε στη θέση άλλου, να βλέπουμε και μια άλλη όψη του κόσμου μέσα από ένα διαφορετικό φακό. Μας είναι απαραίτητο να χαμογελάμε με τις όμορφες στιγμές και να ταυτιζόμαστε –καμιά φορά- με τις ξένες περιστάσεις. Ακόμη και η θλίψη των άλλων είναι κομμάτι μας. Όσο και να φαίνεσαι δυνατός στους γύρω σου, πάντα κρυφά θα δακρύζεις για έναν άδικο χαμό, μια ασυγχώρητη προδοσία. Πολύ απλά γίνεσαι πιο ανθρώπινος. Έτσι είναι η φύση μας, στρεφόμαστε στο «εγώ» αλλά πάντα μπαίνει η τελεία στο «εμείς». Χωρίς το «εμείς» το «εγώ» ατροφεί αισθάνεται ξένο και δε μπορεί να χαρεί τα όσα κέρδισε μέσα στη μέρα…