Να σου λες “μπραβο” ακόμα και για τις μικρές, καθημερινές νίκες σου!

Γράφει η Ψυχολόγος, Μαρίνα Κρητικού

Μπράβο, συγχαρητήρια και άλλες τέτοιες λέξεις συνηθίζουμε να τις λέμε κυρίως όταν εμείς ή οι άλλοι κάτι μεγάλο έχουμε καταφέρει. Περιμένουμε το μεγάλο κατόρθωμα, τον μεγάλο στόχο, την καλύτερη επίδοση για να χαρούμε, αλλιώς τίποτε για εμάς δεν είναι αρκετό. “Σιγά το πράγμα, αυτό όλοι μπορούν να το κάνουν” λέμε στον εαυτό μας και αμέσως σπεύδουμε να ανέβουμε το επόμενο σκαλί.

Πόσο όμως χαοτικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο και τι παγίδες κρύβει; Μήπως ακολουθώντας τον παραπάνω συλλογισμό, βάζουμε ξανά και ξανά τον εαυτό μας στη δυσάρεστη θέση να παλεύει για έναν στόχο που όλο κινείται και μεταβάλλεται και ποτέ δεν είναι υλοποιήσιμος; Επιπλέον, όχι μόνο δεν μπορούμε να κατακτήσουμε αυτόν τον στόχο ποτέ, αλλά ταυτόχρονα ισοπεδώνουμε και ακυρώνουμε όλη την προηγούμενη μας προσπάθεια και όσα έχουμε πετύχει.

Μπαίνουμε σε μια ατέρμονη διαδικασία να αποδείξουμε πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό και κατόπιν στους άλλους ότι αξίζουμε και μπορούμε να καταφέρουμε ακόμα και στόχους που μοιάζουν μη ρεαλιστικοί. Πίσω από αυτό το ψυχοφθόρο κανάλι, ενδεχομένως να κρύβεται η ανάγκη της αποδοχής. Έχουμε την ανάγκη να βιώνουμε αποδοχή και όταν η ανάγκη αυτή δεν έχει καλυφθεί στα πρώτα κρίσιμα χρόνια της ζωής μας, μια ζωή θα διψάει για να καλύψει τα κενά της, τα οποία θα διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να της τα καλύψει κανείς.

Όταν πάψουμε να πέφτουμε σε τέτοιες παγίδες και δεν νιώθουμε την ανάγκη να αποδείξουμε σε κανέναν τίποτε, τότε θα σημαίνει ότι έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας. Αποδέχομαι δεν σημαίνει ότι συμβιβάζομαι. Δεν δέχομαι παθητικά τα ελαττώματα μου χωρίς να προσπαθώ να βελτιωθώ. Αποδέχομαι σημαίνει ότι δεν με μάχομαι και δεν περιμένω να γίνω τέλειος για να μου αρέσω. Μου λέω μπράβο ακόμα και στα πιο μικρά που κατορθώνω και νιώθω υπερηφάνεια όταν πετυχαίνω έναν στόχο, ακόμα και αν αυτό είναι να φτάσω σε ένα ραντεβού στην ώρα μου.

Αν μου λέω μπράβο ακόμα και για τα πιο μικρά και δεν περιμένω να κάνω μια μεγάλη ανακάλυψη, θα σημαίνει ότι έχω καταλάβει ότι αξίζω κι εγώ κάθε στιγμή και έτσι θα παίρνω δύναμη και ενέργεια για την επόμενη στιγμή. Θα χαίρομαι την παραμικρή νίκη και θα ενθαρρύνω τον εαυτό μου για τον επόμενο στόχο, χωρίς να αγνοώ ή να υποτιμώ τα όσα έχουν ήδη γίνει. Το αξίζω να μου φέρομαι με σεβασμό και γλυκύτητα.