Μετανιώνω για τον εγωισμό μου, που σε έκανε να φύγεις μακριά

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Βράδυ Σαββάτου, περασμένες δώδεκα και εσύ είσαι κάπου. Μακριά μου. Παίρνω το μπουκάλι με το ουίσκι και βάζω δυο διπλά. Τα χέρια μου τρέμουν και γύρω από τα μάτια μου έχουν σχηματιστεί μαύροι κύκλοι. Κρατώ τη φωτογραφία σου και βουρκώνω. Στην υγειά σου..

Τι όμορφο που είναι το χαμόγελό σου! Τόσο αληθινό και λαμπερό! Βλέπω την οθόνη του κινητού με την ελπίδα πως θα αντικρίσω μήνυμά σου, αλλά τίποτα. Έφυγες και με άφησες μόνο μου, να παλεύω με τον εαυτό μου και τις τύψεις μου, που σε άφησα να γλιστρήσεις μέσα από τα χέρια μου.
Πίνω και μεθώ για να ξεχάσω, αλλά αδύνατον. Η μορφή σου έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου, λες και θέλει να με εκδικηθεί.

Με κινήσεις μηχανικές ψάχνω να βρω τον αναπτήρα μου και ανάβω ένα τσιγάρο. Το αλκοόλ μου καίει τα σωθικά, με ζαλίζει. Σε βλέπω εκεί στον καναπέ που κάθεσαι κουλουριασμένη και με κοιτάς. Είσαι τόσο γλυκιά, όταν μου κάνεις νάζια! Θέλω να σε πάρω στην αγκαλιά μου και να σε γεμίσω φιλιά.

Πώς αφήσαμε τα πράγματα να γίνουν έτσι μεταξύ μας; Δηλώναμε απόλυτα ερωτευμένοι και καταλήξαμε να είμαστε ξένοι. Δυο ψυχές που κάποτε ενώθηκαν, έμειναν ξαφνικά μετέωρες. Έφυγες και το μόνο που άφησες πίσω σου είναι μια ανάμνηση, που όσο περνά ο καιρός μοιάζει όλο και πιο μακρινή. Έγινε ένα με το σώμα μου, ένα με τα κόκαλά μου. Όπως το αλάτι της θάλασσας, έγινε κομμάτι μου και όπου και να βρίσκομαι την κουβαλάω μαζί μου. Κάθε βράδυ παλεύω με θεούς και δαίμονες και μετανιώνω γιατί φέρθηκα εγωιστικά. Με θαύμαζες κάποτε και τώρα ούτε που θέλεις να με αντικρίσεις.

Τελειώνει η αγάπη; Ραγίζει και σπάει σε χίλια κομμάτια; Και τι δε θα έδινα να γύριζα πίσω το χρόνο και να άλλαζα την τροπή των πραγμάτων. Το άρωμά σου έχει πλημμυρίσει το δωμάτιο.

Σηκώνω το βλέμμα μου από το πάτωμα και σε βλέπω μέσα σε αυτό το μαύρο κοντό φόρεμα που τόσο πολύ σου πάει. Τα μάτια σου πετάνε φλόγες. Σηκώνομαι και παραπατώντας προσπαθώ να έρθω κοντά σου, αλλά δεν τα καταφέρνω. Σε αγγίζω και εξαφανίζεσαι. Βγάζω μια κραυγή γεμάτη πόνο. Η απώλεια πονάει. Είναι ένας θάνατος. Σε κόβει, σε τραυματίζει, σε πληγώνει.
Ποτέ μετά από μια απώλεια δεν είσαι ξανά το ίδιο άτομο.
Αντίο..