Με την απώλεια μπορείς μόνο να συμβιβαστείς, ποτέ να συνηθίσεις..

Γράφει η Νάνσυ Δημητρακοπούλου

Είναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι να πνίγεσαι, να νιώθεις ότι δε χωράς πουθενά. Οδυνηρό συναίσθημα, αλλά δυστυχώς τόσο αληθινό. Όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς, όποια ιδιότητα κι αν έχει αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου, είτε είναι γονιός, είτε παιδί, είτε αδελφός – αδελφή, παππούς – γιαγιά, θείος – θεία, ακόμη και φίλος – φίλη, σου είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Είναι σα να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Στην αρχή δε θέλεις να το πιστέψεις. Το θεωρείς αδιανόητο να έχει πεθάνει κάποιος δικός σου άνθρωπος. Δε γίνεται να έχει συμβεί κάτι τέτοιο σε σένα. Δεν μπορείς να δεχτείς το γεγονός ότι δε θα τον ξαναδείς ποτέ. Ότι τώρα πια θα υπάρχει μόνο στις σκέψεις σου και στα όνειρα σου και θα τον βλέπεις μόνο μέσα από φωτογραφίες. Είναι αδύνατον να ζήσεις γνωρίζοντας όλα αυτά.

Θα έρχονται στιγμές στη ζωή σου που θα τον αναζητάς, θα θέλεις να τον δεις απεγνωσμένα και θα του μιλάς σαν να είναι εδώ. Σαν να μην έφυγε ποτέ από κοντά σου. Θα χάνεσαι στις σκέψεις σου και θα εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να τα αλλάξεις όλα. Να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο και να δώσεις ζωή σε όλες αυτές τις άδειες στιγμές που περνούσατε ο ένας μακριά από τον άλλον.

Κι έρχεται η στιγμή που είσαι υποχρεωμένος να συνειδητοποιήσεις την απώλεια. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Πρέπει να την αποδεχτείς και να προχωρήσεις παρακάτω. Να συνεχίσεις τη ζωή σου σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Το οφείλεις όχι μόνο στον εαυτό σου, αλλά και σε αυτούς που σε αγαπούν και συνεχίζουν να είναι δίπλα σου. Πρέπει να βρεις τη δύναμη και το κουράγιο, είσαι το στήριγμα τους.

Κυρίως, όμως το οφείλεις στον άνθρωπο που έχασες. Δε θα ήθελε ποτέ να σε βλέπει να πονάς και να στενοχωριέσαι. Να χάνεις την πίστη σου, το θάρρος σου, τη θέληση σου για ζωή και να γίνεσαι χίλια κομμάτια εξαιτίας του. Δε θα το άντεχε. Θα έκανε τα πάντα για να είσαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Να σε βλέπει να γελάς, να ζεις και να δημιουργείς. Και τότε θα ήταν περήφανος για σένα, με όλη του την καρδιά.

Ποτέ δε θα μπορέσεις να ξεπεράσεις την απώλεια του, όσο κι αν το προσπαθήσεις, όσο κι αν το θελήσεις. Κάποια στιγμή θα συμβιβαστείς με τα νέα δεδομένα, αλλά πάντα μέσα σου κάτι θα ματώνει στη σκέψη αυτού του ανθρώπου. Θα είναι κάτι σαν μαχαιριά στην καρδιά. Και κάθε φορά που θα συμβαίνει κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο στη ζωή σου, θα εύχεσαι να ήταν εδώ, μαζί σου. Τότε θα τον χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ.

Εκείνες τις ώρες, όμως, θα πρέπει να φανείς δυνατός και να αντέξεις. Να σηκώσεις το ανάστημα σου και να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Να του αποδείξεις ότι ακόμη και τώρα αξίζεις τον θαυμασμό και την υπερηφάνεια του. Να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι που πεθαίνουν γίνονται αστέρια και φωτίζουν κάθε βράδυ τον ουρανό. Είναι άγγελοι που μας προσέχουν από εκεί ψηλά, ακόμη κι αν εμείς δεν μπορούμε να τους δούμε.