Με δυο πράγματα σε μια τσάντα, και τον δρόμο για οδηγό..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Με ένα σορτσάκι και μια μπλούζα μπαίνω στο αμάξι και βάζω μπροστά.
Τα παράθυρα όλα κατεβασμένα να μπαίνει μέσα ο αέρας να μου ανακατώνει τις σκέψεις, να φουντώνει τη φλόγα που καίει μέσα μου.
Στα ηχεία παίζει Βοσκόπουλος, πριν χαθεί το όνειρο μας τραγουδάει και εγώ χάνομαι στους στίχους.
Το όνειρο έχει ήδη χαθεί μα το σ’ αγαπώ δεν έχει σβήσει.
Πατάω το γκάζι και ο αέρας δυναμώνει, παίρνει μαζί του μερικά δάκρυα μα χαλάλι.
Δεν ξέρω που πάω, δεν ξέρω που θέλω να πάω. Ξέρω μόνο ότι θέλω να φύγω.
Μακριά από όλους και από όλα. Να πάρω δύο πράγματα μαζί και να μην με δει ξανά κανείς.
Το φεγγάρι από πάνω μ’ ακολουθεί πιστά, συντροφιά στην μοναξιά μού κάνει και σαν να με προσέχει και μια στάλα.
Ψιθυρίζω τους στίχους και νιώθω πως θα σκάσω.
Δεν θέλω να βγω από το αμάξι. Δεν θέλω να σταματήσω. Θέλω απλώς να πατήσω τέρμα το γκάζι κι όπου βγάλει.
Το νυχτερινό αεράκι με κάνει να ανατριχιάζω μα τα παράθυρα παραμένουν πεισματικά κατεβασμένα.
Θέλω ο αέρας να πάρει μαζί του τα πάντα, να απαλύνει κάθε πόνο, να μπει ,να βγει και μαζί του να πάρει και ότι υπάρχει μέσα μου.
Δεν θέλω συνοδηγό, δεν θέλω παρέα. Μόνη μου.
Να απολαύσω τον νυχτερινό ουρανό, την ησυχία του βραδιού.
Χαλαρώνω το γκάζι μου και σταματάω δεξιά.
Από πάνω το ολόκληρο φεγγάρι λάμπει και για μια φορά μετά από καιρό αισθάνομαι γαλήνια.
Σβήσαν όλα. Τα πήρε μαζί του ο άνεμος, χάθηκαν κάπου ανάμεσα στα αστέρια, τα πάτησε το αμάξι.
Η μουσική παίζει μέσα από το αυτοκίνητο και νιώθω την ανάγκη να φωνάξω δυνατά τους στίχους, να φωνάξω όσα με πνίγουν. Μπροστά μου γκρεμός και ένας απέραντος ουρανός απλώνεται.
Μαγεία.
“Πριν χαθεί το όνειρο μας και ξαναβραδιάσουμε, άσε με να σ’ αγαπάω κι όπου φτάσουμε” ακούγεται μέσα από το αμάξι καθώς το τραγούδι τελειώνει.
Ανάβω τσιγάρο, λυτρωτική αυτή η βόλτα.