Κι όταν ξανάρθεις, δε φαντάζεσαι πόσα έχω να σου δώσω…

Γράφει η Purple Rain

Μου λείπεις. Ακόμα και αυτό το μου λείπεις είναι λίγο μπροστά σε αυτά που νιώθω. Ήταν απίστευτο πως μέσα στο πλήθος σε είδα ξαφνικά μπροστά μου έτσι τυχαία. Σε σκεφτόμουν και έτσι καθώς περπατούσα να ‘σαι εσύ μπροστά μου. Mε κοίταξες και τα ‘χασα. Tα πόδια μου κόπηκαν. Έβαλα το κεφάλι κάτω έκανα πως δε σε είδα και προχώρησα. Πως το έκανα αυτό; Μα πες με τρελή, είμαι σίγουρη πως θα σε ξαναδώ σύντομα. Δεν ξέρω το πώς και που, αλλά θα σε ξανασυναντήσω. Το νιώθω.

Αυτοί οι δυο μήνες κοντά σου ήταν γεμάτοι χαρά και χαμόγελα. Και μόνο που κοιτούσα τα μάτια σου ένιωθα την καρδιά μου να γεμίζει με ευτυχία.Πως το κατάφερες αυτό, μου λες; Και αυτό σου το χαμόγελο είναι ικανό να διαλύσει κάθε συννεφιά μέσα μου.

Κάθε φορά που πέφτω, αυτό φέρνω στο νου μου και ένα χαμόγελο σχηματίζεται και πάλι στο πρόσωπο μου. Κάθε μας στιγμή μαζί καλά φυλαγμένη στην καρδιά και στο μυαλό μου, δεν φεύγουν. Ακόμα και ας μην υπάρχει τίποτα να μαρτυρά πως θα ξανάρθεις, εγώ έχω την ακλόνητη πίστη πως θα έρθεις. Είναι αυτά τα λίγα σημάδια που έδειξες και είναι και αυτό το ένστικτο μου το αλάνθαστο. Πως εμείς οι δυο θα είμαστε μαζί. Και εκεί θα τρελαθείς, αγόρι μου. Δε μπορείς να φανταστείς τι έχω να σου χαρίσω.

Μα τώρα πρέπει να φροντίσω εμένα. Πρέπει να βρω τις δικές μου ισορροπίες. Για να μπορέσω να σου δοθώ όπως δεν έχω δοθεί ποτέ σε κανένα. Γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι με κανένα όπως μαζί σου. Έτσι απλά με ένα σου βλέμμα να μου κλέβεις την καρδιά.

Τρεις μήνες τώρα, καρδιά και μυαλό είναι δικά σου. Περιμένω να έρθει η στιγμή και τότε έχω πολλά να μοιραστώ μαζί σου. Τόσα που ούτε το φαντάζεσαι.