Κι όσο σου λέω να μ’αφήσεις, τόσο να με κρατάς κοντά σου..

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.

Δε θέλω να γνωρίζω τα πάντα. Δε μ’ενδιαφέρει κάθε μικρό κομμάτι, κάθε σκοτεινή πλευρά, κάθε μυστικό που δεν αποκαλύφθηκε ποτέ, κάθε πληγή που έμεινε ανοιχτή. Γιατί δεν έχει καμία σημασία και δεν πρόκειται να αλλάξει το σήμερα. Τίποτε απ’όλα αυτά δεν μπορεί να κάνει κάποιον να θέλει περισσότερο ή λιγότερο έναν άνθρωπο. Το μόνο που μετράει και έχουμε εξασφαλισμένο είναι το παρόν.

Ποιος είσαι;
Μην απαντήσεις σε αυτό. Μην κάνεις καμία κίνηση προσπάθειας αυτοπροσδιορισμού. Μείνε ήσυχος να παρακολουθήσεις σε ποιον μεταμορφώνεσαι δίπλα στο δικό μου παρόν.

Είσαι ευτυχισμένη;
Το κακό με το μικρο σαράκι της θλίψης είναι ότι ακόμη και τα γέλια δεν μπορούν να το καλύψουν, μα κοντά σου κι αυτή έχει χρώμα.

Τι λέει η καρδιά σου;
Δε μιλάει, μόνο ζει.

Σκοτάδι ή φως;
Φωτίζεις με ωμότητα τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις και τις δίνεις μορφή.

Φοβάσαι;
Πολύ. Μα ο φόβος με παρακινεί να σε αναζητήσω και να σου αποκαλυφθώ.

Φυσιολογικό ή περίεργο;
Ποια μέτρα ορίζουν το φυσιολογικό και ποιες συνθήκες καταδικάζουν κάτι ως περίεργο; Μάλλον η ύπαρξή μου είναι φυσιολογική, αλλά ζω μεγαλειωδώς όταν γίνομαι περίεργη.

Τι θέλεις;
Να μείνεις. Και να μείνω κι εγώ.

Χωρίς να υπάρχει ίχνος τελειότητας. Δε θα είμαι και δε θα είσαι.

Θα λέμε πράγματα και άλλα θα εννοούμε από φόβο μην εγκλωβιστούμε. Θα κάνουμε λάθη που δε θα τα καταλαβαίνουμε, γιατί θα χάνονται στα χνάρια της απόλυτης χημείας και ταύτισης. Θα βασανιζόμαστε διαρκώς από αμφιβολίες και φόβους και μερικές φορές θα είναι δύσκολο να εξωτερικεύσουμε αυτό που νιώθουμε. Δε θα είμαστε πάντα οι ίδιοι, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά θα είμαστε εντάξει με αυτό, γιατί είναι το λιγότερο που μετράει. Το περισσότερο είναι να μείνεις.

Μη με αφήσεις να σε αφήσω.

Ακόμη κι όταν γίνεται δύσκολο, μπροστά στις δικές μας μοναδικές δυσκολίες, μείνε. Ακόμη κι όταν αισθάνεσαι να σε πιέζω, δες κάτω από αυτό. Ανακάλυψε τους φόβους μου και κατανόησε πως δεν μπορώ να είμαι πάντοτε γενναία. Δε θα σου υποσχεθώ καμία ανταμοιβή, μόνο θα σου πω πως κοντά μου δε θα νιώσεις ποτέ μοναξιά.

Μη με αφήσεις να φύγω, ακόμη κι όταν σου λέω δυνατά πως είναι το μόνο που θέλω. Είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να μείνεις, γιατί το χρειάζομαι περισσότερο απ’οτιδήποτε άλλο, γιατί η παρουσία σου, όταν όλα πονάνε, είναι που θα το κάνει αυτό να μετράει και να είναι αληθινό. Μη με αφήνεις να φύγω, γιατί το δικό μας “μαζί” είναι πολύ πιο ισχυρό από το χωριστά, που μοιάζει να μας διαλύει.

Να μου δίνεις λόγους να μένω ακόμη κι όταν δε σε καταλαβαίνω, όταν όλα μοιάζουν εντελώς αντίθετα από αυτά που πίστευα, όταν μέσα μου κλαίω και νιώθω σαν μικρό παιδί που θέλει να τρέξει να κρυφτεί στην αγκαλιά της μαμάς του. Μη με αφήνεις να φύγω, μόνο γίνε λίγο πιο σκληρός στον εαυτό σου και μαλάκωσε με μένα.

Μη μου κρύβεις τα λόγια σου και μη μου στερείς τα αδύνατά σου σημεία. Δεν έχω την αρρωστημένη ανάγκη να σε βλέπω διαρκώς χαρούμενο και μπορεί να φαίνομαι εύθραυστη, αλλά είμαι αρκετά ικανή να αντέξω τις “άσχημες” πλευρές σου. Να μου μιλάς και όχι πάντα με λόγια. Θέλω να σταθώ απέναντι σε εκείνο το κομμάτι που κρατάς κρυφό από όλους και να μην μπορείς να το κουκουλώσεις από εμένα. Γιατί, αν το κάνεις, θα φύγω. Θα με αφήσεις;

Έχω ανάγκη να μείνεις και να μη με αφήνεις να φεύγω. Γιατί κανένα λάθος δε θα έχει τη δυνατότητα να γίνει σωστό χωρίς εμάς, με κανέναν άλλον δε θα δεις τις παραξενιές σου να μεταμορφώνονται σε ατελείωτους διαλόγους και θα διαπιστώσεις πόσο άνοστη είναι η ζωή χωρίς μία τρελή δίπλα σου, που από τη μία γίνεται καθρέφτης σου και από την άλλη ένα απόμακρο και “ξένο” πλάσμα που θέλεις να κατακτήσεις, ενώ το έχεις ήδη.

Σήμερα και κάθε σήμερα της δικής μας ζωής να μου ψιθυρίζεις “μείνε” κι εγώ να μη θέλω να κάνω αλλιώς, γιατί κοντά σου κοιμάται η λύπη μου και η χαρά αγριεύει. Σαν την πιο όμορφη εικόνα μέσα σ’ένα σπασμένο κάδρο. Ατελώς τέλεια.