Καλύτερα ένα τίποτα, παρά μια υποκριτική αγάπη..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Μια αλήθεια είναι η ψυχή μου, αυτήν που κορνίζωσα με αγάπη.
Γυμνή την δίνω και γυμνή την παίρνω. Ανέπαφη από κακίες, έχθρες και οδυρμούς.
Και κάθε που σωπαίνει, βαθαίνει και κάθε που βαθαίνει, καταλαβαίνει.

Αν δεν μπορείς να είσαι ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια χούφτα αγάπης, ένας γλυκός λόγος, μην είσαι τίποτα.
Καλύτερα τίποτα, παρά μια κακία, μια πονηριά, μια εξυπνάδα, απ’αυτές που βγαίνουν εύκολα απ’το στόμα για να δείξουν, να κρίνουν, να κατακρίνουν ή να κοροϊδέψουν.
Κουράστηκα απ’τις ανούσιες κακίες, απ’τα άφορα λόγια, που πρέπει να κάνουμε ότι “δεν μας πειράζουν”.
Δεν πειράζει μια, δεν πειράζει δυο, δεν πειράζει τρεις.
Και φτάνει το “πειράζει” μέχρι το λαιμό και σε πνίγει.

Καλύτερα τίποτα, γυμνή, μονάχη, παρά ένα παραφουσκωμένο εγώ που υποθάλπει κακία και υποκρίνεται αγάπη.
Αποχωρώ χωρίς να υπήρξα ποτέ, χωρίς να άγγιξα κάτι, χωρίς καμιά προστασία.
Και χωρίς τίποτα συνεχίζω το ταξίδι μου, αυτό που ταιριάζει με την ψυχή μου. Μ’έναν καημό. Μ’ένα ακροδάχτυλο λιγότερο, με μια φωνή πνιγμένη “δεν πειράζει”.

Φυσάει απόψε, σαν ύμνος δοξασμένος. Τα λόγια σκορπίζουν, οι φωνές σκεπάζονται.
Μ’ένα συναίσθημα τυφλό, κοκαλωμένο. Με μια άδεια αγκαλιά να γνέφει σ’αγαπώ μες στον αγέρα.
Κουράστηκαν οι σιωπές, τα λουλούδια μαράθηκαν στον κήπο, οι λέξεις μείναν μόνες τους να αιωρούνται. Να μην μιλάς, να μην αισθάνεσαι, να μην κλαις, να μην υπερβάλλεις.
Σε κάποιους πειράζει. Αλήθεια εμένα τίποτα δεν με πειράζει;
Δεν θα μιλάς όταν κάτι σε πειράζει. Σ’ευχαριστώ που μου θύμισες πως το να είμαι μία άλλη, εμένα “με πειράζει”.