Και τώρα που ήρθες, αρχίζω να ζω από την αρχή!

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Ο αέρας έπαιρνε τις πέτρες. Αυτό το ταξίδι ήταν τελικά πολύ κόντρα στον καιρό. Έπρεπε όμως να γίνει, γιατί πολύ πρίμα πήγαινα τόσα χρόνια στις ρότες που χάραζαν οι άλλοι για μένα! Το πλοίο βούταγε στη θάλασσα σαν καρυδότσουφλο. Έτσι πέρα δώθε ένιωθα ότι πήγαιναν κι όλα μέσα μου, σε έναν κυματισμό από το ζενίθ στο ναδίρ. Από το δεν γίνεται με τίποτα στο σε θέλω σαν τρελή! Βασανιζόμουν εν πλω. Γούσταρα όμως…

Και να ‘μαι, τα κατάφερνα εντέλει, έφευγα να ‘ρθω να σε βρω. Ένα έλα σου τελικά αρκούσε. Ένα σου μήνυμα και δεν υπολόγισα ούτε σύννεφα στον ουρανό, ούτε αντάρες στη θάλασσα. Μπορεί να ήταν Νοέμβρης άγριος, αλλά εγώ η αλλοπαρμένη θα ‘ρχόμουν να σε βρω ακόμη και με ένα άδειο πορτοφόλι. Άφραγκη από χρήμα, πλήρης από όσα ονειρεύομαι για σένα. Με σένα. Τίποτε δεν ήταν ικανό από ότι φαίνεται να σταθεί εμπόδιο στο το να βρεθώ κοντά σου. Στο εκεί που εσύ είχες διαλέξει να ζεις και με καλούσες.

Κι όλο αυτό το κοσμογονικό συνέβαινε σε μένα. Ναι, σε μένα, που πριν λίγο καιρό υποστήριζα με απόλυτη σιγουριά κι αυστηρότητα, ότι οι κεραυνοβόλοι έρωτες μου ‘χαν προ πολλού τελειώσει. Είχα εγκλωβιστεί στην ήττα μου άραγε ή φοβόμουν να παραδεχτώ τη μοναξιά μου κι είχα συμβιβαστεί σε μια άχρωμα ανέραστη ζωή; Δεν ξέρω, άλλωστε δεν έχει και νόημα πια.

Το πήρα απόφαση και να ‘μαι, φτάνω στο νησί που ζεις. Σε βλέπω από μακριά να μου χαμογελάς και να ανοίγεις τα χέρια. Φοράς ένα έντονο βεραμάν μπουφάν. Φωτίζεις όλο το γκρι του παλιόκαιρου γύρω μας. Είσαι τόσο όμορφος τελικά. Όμορφος για αυτό που εγώ βλέπω ότι είσαι.
Τρέχω προς τα πάνω σου σαν το μικρό παιδί, που παίρνει φόρα να ορμήξει στη αγκαλιά που αγαπά.

Έχασα τα χρόνια μου περιμένοντάς σε, άλλα ήρθες. Νιώθω δέος κι ανατριχιάζω, που ακούω το κοριτσάκι να πανηγυρίζει τρεμάμενο μέσα μου! Το μόνο που ακούω είναι η φωνή σου στα αυτιά μου, καθώς με αγκαλιάζεις.

Ήρθες επιτέλους.
Και όλα γίνονται καινούργια.
Κι εγώ. Από την αρχή…