Δώστης την υπομονή σου και την αγκαλιά σου, για να την κερδίσεις.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Υπήρχε μια περίοδος της ζωής της, που αν την ρωτούσες, θα σου έλεγε πως ζει τον πιο τέλειο έρωτα που είχε ζήσει ποτέ! Θα σου έλεγε πως βρήκε τον άντρα της ζωής της και πως τώρα πια βλέπει το «για πάντα» να διαγράφεται μπροστά της.

Μέχρι που ο «πρίγκιπας» του παραμυθιού της, δεν έγινε βάτραχος (αυτή είναι η καλή εκδοχή), αλλά έγινε δράκος. Κι όμως, ακόμα κι αν έβλεπε την αλήθεια, δεν έφευγε. Δεν έκοβε τα δεσμά της για να προχωρήσει. Ήταν εθισμένη στην παρουσία του, ήταν πειστικός στα επιχειρήματά του κι εύκολα μπορούσε να την πείσει πως έξω είναι μέρα, ακόμα κι αν ήταν νύχτα.

Κι όχι, δεν ήταν χαζή. Ούτε ευκολόπιστη.
Ήταν ερωτευμένη με έναν ναρκισσιστή. Κι είχε έναν τελείως δικό του τρόπο, να μετατρέπει το ψέμα του σε αλήθεια της.

Κάθε φορά που έλεγε πως έφτασε στα όριά της, ανακάλυπτε πως είχε λίγο ακόμα. Και λίγο ακόμα.. μέχρι που ένα πρωί, ξύπνησε και η γυναίκα που αντικατοπτριζόταν στον καθρέφτη της, ήταν ένα πρόσωπο μη αναγνωρίσιμο.

Δεν ήξερε ποια ήταν εκείνη η θαμπή, άγνωστη που την κοιτούσε.
Κι από κει και πέρα το τέλος ήταν απλό.
Το περίπλοκο δεν υπήρχε πλέον.
Σπασμένη, διαλυμένη, κομματιασμένη, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως έφυγε.

Έφυγε αλλά όχι χωρίς σημάδια.
Όχι χωρίς συνέπειες.

Σήμερα, καιρό μετά, δείχνει να χαμογελάει, έχει βρει καινούριους ρυθμούς, γύρισε στην ζωή της, στους φίλους της και σε όλα εκείνα που είχε στερηθεί σχεδόν «οικειοθελώς» για χάρη του.

Μόνο που τώρα πια.. ήθελε απόσταση από τους ανθρώπους.
Εκείνη ξέρει πως ακόμα μέσα της αιμορραγεί.
Οι άλλοι δεν το βλέπουν. Και το χαμόγελό της καλύπτει αυτό που γίνεται μέσα της.
Μόνο που εκείνη ξέρει, πως δεν έχει κουράγιο να ξαναπονέσει. Γι’αυτό και όταν γνωρίζει κάποιον, βάζει ανάμεσά τους απόσταση. Δίχτυ ασφαλείας.

Κι όσο παίρνει αποστάσεις, άλλο τόσο δεν μπορεί να εμπιστευτεί.
Έχοντας για καιρό αφήσει τον εαυτό της να ορίζεται από κάποιον άλλο, έχοντας για καιρό αφεθεί σε έναν τρίτο πιστεύοντας πως όλα όσα γίνονται είναι για το καλό της, τώρα πια, δεν μπορεί να αφεθεί.
Δεν μπορεί να εμπιστευτεί.

Μην μπερδεύεσαι, δεν είναι πως δεν το θέλει.
Ίσα ίσα.
Θέλει.
Έχει ανάγκη πια να νιώθει ασφαλής. Έχει την επιθυμία εκείνος που στέκεται απέναντί της, να της πει πως «όλα θα πάνε καλά» και να δει με πράξεις πως δεν είναι λόγια.
Θέλει εκείνον, τον έναν άνθρωπο που θα είναι το καταφύγιο και η ασφάλειά της. Που η αγκαλιά του θα είναι αρκετή για να διώξει μακριά κάθε φόβο της.

Βλέπεις για καιρό, είχε μπερδέψει το φόβο με την αγάπη και τον έρωτα. Τον πειθαναγκασμό με την επιθυμία. Νόμιζε πως ζούσε έναν έρωτα, αλλά δεν είχε ιδέα τι ήταν ο έρωτας..
Γι’αυτό μην την παρεξηγείς όταν μπαίνεις στην ζωή της, εσύ, ένας άντρας σωστός κι εκείνη δεν ξέρει πώς να αντιδράσει και πώς να σου φερθεί.
Αμφιβάλλει.. φοβάται.. έχει μάθει πια σε ένα μοτίβο χειριστικής συμπεριφοράς και θέλει χρόνο για να καταλάβει, πως αυτό που της δίνεις είναι η φυσιολογική αγάπη, η φροντίδα και το νοιάξιμο.

Θέλει χρόνο για να σταματήσει να περιμένει να αποδειχτεί πως είσαι κι εσύ «άλλος ένας» μέσα στους πολλούς.
Θέλει χρόνο και υπομονή για να σταματήσει να περιμένει εκείνο το «κάτι» που θα αποκαλύψει μπροστά της ότι κάπου κι εσύ λες ψέματα. Κάπου κι εσύ θες το κακό της. Κάπου κι εσύ…
Κι αυτό μπορεί να είναι άδικο για εσένα αλλά αν την θες πραγματικά στην ζωή σου ο μόνος τρόπος για να το αντιμετωπίσεις, είναι να της δίνεις χρόνο και ασφάλεια.

Θα καταλάβεις πόσο φοβισμένη είναι τις στιγμές που θα νιώθει πως φταίει για όλα, πως είναι υπεύθυνη για κάθετι που συμβαίνει και ζητάει συγγνώμη ακόμα και για τα πιο αστεία πράγματα! Ακόμα και για πράγματα για τα οποία δεν έχει καμία ευθύνη!

Το υποσυνείδητό της, είναι αυτό που την καταστρέφει και της στερεί την ευτυχία!
Ψάχνει εκείνο το «λάκκο» στη φάβα και αναλώνεται περιμένοντας ένα σημάδι που στο μυαλό της θα είναι επαρκής λόγος για να φύγει!

Δεν είναι πως δεν θέλει να ερωτευτεί.. είναι πως όλο αυτό που έζησε, την έκανε να μην πιστεύει πρώτα από όλα στον εαυτό της και εν συνεχεία στον ίδιο τον έρωτα και τους ανθρώπους.
Έχει δηλητηριαστεί.. έχει γεμίσει η ψυχή της σημάδια και φόβους.
Και νιώθει ανάξια για να αγαπηθεί και να ευτυχίσει.

Γι’ αυτό αν θες μια «μαγική» συνταγή γι’ αυτή τη γυναίκα, είναι η ίδια η αγάπη.
Είναι ο χρόνος που θα της δώσεις. Η υπομονή που θα κάνεις μαζί της.
Η ασφάλεια της, θα είναι η παρουσία σου και η αγκαλιά σου το καταφύγιό της.
Ναι, δεν θα είναι εύκολο. Θα υπάρχουν στιγμές που δεν θα καταλαβαίνεις τι γίνεται. Όμως τότε, είναι που θα πρέπει να μείνεις. Να επιμείνεις. Να την κερδίσεις.. γιατί το αξίζει!