Από το απωθημένο του, δεν γλύτωσε κανείς!

Γράφει η Γεώρα

Ο καιρός έχει περάσει.
Λέω πως ξέχασα. Είμαι καλά. Όλα έχουν πάρει το δρόμο τους.
Δεν υπάρχει τίποτα από το παρελθόν. Έτσι θέλω να πιστεύω.
Έτσι μου λέω!
Όμως το μυαλό μου, έχει άλλα σχέδια. Δεν με υπακούει. Και ούτε καν που με προειδοποιεί για τον ερχομό σου! Με αιφνιδιάζει, όχι σε ανούσιες στιγμές, μα σε εκείνες που είμαι καλά! Που περνάω καλά. Που γελάω με την ψυχή μου!
Σε αφήνει να τρυπώσεις μέσα μου! Σου ανοίγει το δρόμο για να εμφανιστείς πάλι στην επιφάνεια. Αλωνίζεις στα σοκάκια του μυαλού μου χωρίς δυσκολία. Με άνεση. Και με διαλύεις!
Εσύ, το απωθημένο μου! Το μεγαλύτερο. Και εγώ το δικό σου.
Καταπιέσαμε συναισθήματα, τα κρύψαμε καλά μέσα μας, τα κουκουλώσαμε, τους βάλαμε και μια ταμπέλα «Μην αγγίζετε» και όλα εντάξει.
Εκείνα όμως πήγαν και φώλιασαν στο υποσυνείδητο! Έξυπνα τα άτιμα.
Βλέπεις ότι δεν τολμάει να κάνει και να πει ο άνθρωπος, το συναίσθημα το κάνει και το λέει, με τον πιο ύπουλο και συνωμιτικό τρόπο.
Θυμίζει ή μάλλον υπενθυμίζει συνεχώς, μια ευτυχία που ήταν μια ανάσα μακριά. Μια ευτυχία που ήταν ένα άγγιγμα δρόμος! Και μια δειλία που κατέστρεψε τα πάντα!
Το μυαλό μου και τα συναισθήματά μου για σένα κάνουν πάρτι.
Και εγώ έχω βρεθεί ξαφνικά στο κενό. Σε ένα κενό που σε θυμίζει υπερβολικά. Σε ένα κενό που με επηρεάζει, γιατί δεν έχω αυτό που θέλω. Δε σε έχω!
Αρχίζω και σε ψάχνω, νομίζω πως θα σε δω πάλι. Ανοησίες. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστείς!
Ωστόσο, ελπίζω. Πιάνω τον εαυτό μου να τρέφει ελπίδες πως θα σε δει απόψε. Και πως κάτι θα αλλάξει. Επιμένω σε μία θετική κατάληξη.
Επιμένω πως από απωθημένο μου, θα γίνεις τι επιτέλους μου.
Πως θα αντικρίσω μια αλήθεια και όχι ένα όμορφο ψέμα που θα φοράει στα χείλη του ένα φιλικό χαμόγελο.
Πως δεν θα κρυφτούμε πίσω από δειλές σιωπές.
Πως θα μηδενίσουμε την απόσταση ανάμεσά μας, με τις ανάσες μας, από πληθυντικό αριθμό να γίνονται ενικός!
Θα μηδενίσουμε ότι μας χωρίζει με μια ανάσα.
Πως δεν θα είμαι και δεν θα είσαι πλέον, μονάχα αυτό που θέλουμε πολύ, αλλά δεν μπορούμε να το έχουμε.
Πως θα το φτάσουμε έως το τέλος μαζί, ακόμα και αν δεν έχει happy end.
Πως θα το προσπαθήσουμε. Πως θα το νιώσουμε, θα το ζήσουμε έτσι όπως του αξίζει.
Με την ένταση και το πάθος που του αναλογεί.
Πως δεν θα σε αγγίζω και δεν θα με αγγίζεις μόνο νοητά.
Πως δεν θα βυθιστούμε στο φόβο της απόρριψης.
Πως θα έρθει η στιγμή που θα μου κρατάς το χέρι σφιχτά και θα μου πεις και θα σου πω όλη την αλήθεια!
Και ύστερα η μελαγχολία με πλησιάζει. Με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που δεν σε έχει. Μια πραγματικότητα που πονάει.
Γιατί δεν είσαι δίπλα μου, στο τώρα μου. Γιατί σε έχει κατατάξει στα απωθημένα.
Σε εκείνο το απωθημένο, που η μορφή του, με νικάει!
Έτσι είναι όμως μάτια μου τα απωθημένα. Στις στιγμές που νομίζεις πως όλα έχουν διαφραφεί, εκείνα έρχονται κάθονται απέναντί σου, με το βλέμμα και το χαμόγελο που αγαπάς και σου υπενθιμίζουν πως ένας κύκλος δεν κλείνει με ψέματα παρά μόνο με αλήθειες.
Παρά μόνο όταν σηκώσεις το τηλέφωνο και ρισκάρεις το απωθημένο σου, να γίνει το παρόν σου!
Όταν στην ερώτηση του εαυτού σου προς σε εσένα «Θα το αφήσεις στα απωθημένα σου;» Εσύ απαντήσεις «Όχι!» Και πράξεις ανάλογα!