Από εσένα, θέλω μόνο να συνεχίσεις να με κρατάς..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Δεν θέλω κάτι περισσότερο παρά μόνο να με κρατάς. Θέλω να νιώθω τα μπράτσα σου χωσμένα στους ώμους μου, να ακούω την ανάσα σου και να χάνομαι στους χτύπους της καρδιάς σου. Άσε με εκεί ώσπου να κλείσω τα μάτια. Ώσπου να χωθώ βαθιά μέσα στο όνειρο που μυρίζει λεβάντα και κλωναράκι από δυόσμο.
Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει την πλάνη. Έχει μάθει να κουλουριάζεται πλάι στο στέρνο της και δεν αναζητά την αγάπη. Έχει βολευτεί, βλέπεις, στο εύκολο, στο έτοιμο που αγοράζει από τα ράφια ενός μαγαζιού. Δεν λέει να κουνήσει απ’ τον θρόνο της καθημερινότητας κι έχει γίνει στερνή συνήθεια.
Εσύ όμως με ξέρεις. Μπορείς και με κοιτάς βαθιά μες στα μάτια. Μπορείς και μου χαμογελάς δίχως φόβο. Παίρνεις τον μπρούτζο και μου δίνεις χρυσό, την πέτρα της θάλασσας την κάνεις πολύτιμο λίθο. Είσαι ο αλχημιστής που μόνο εγώ επιθυμώ να αγκαλιάζω, να βλέπω, να νοιάζομαι. Είσαι το χρώμα που έχει ο ουρανός σαν συναντά το φεγγάρι, τόσο γήινος, τόσο αληθινός.
Δεν υπάρχουν τα όρια που βάζαμε κάποτε.

Έχει σπάσει κάθε αλυσίδα, κάθε ρουτίνα και κάθε φραγμός. Για σένα είμαι μόνο εγώ, για μένα είσαι μόνο εσύ. Κάθε όνειρο αναζητά την πνοή και την βρίσκει στο βλέμμα σου. Κάθε βλέμμα αναζητά το φιλί και το βρίσκει στα χείλη σου.
Είναι ο τρόπος που η ζωή μού κλείνει το μάτι ναζιάρικα.

Το ξέρει πως είμαι καλά, μού χαμογελά και μ’ αφήνει ξανά στην αγκαλιά σου. Δεν έχει κάτι να φοβηθεί ,ξέρει πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, ό,τι είναι να αλλάξει θα αλλάξει. Όλα είναι μέρος της ύλης που κάθε άνθρωπος αναζητά στην πορεία…