Όταν εσύ δεν είσαι εδώ, εγώ σε αγαπάω περισσότερο..

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

«Όταν εσύ δεν είσαι εδώ, εγώ σε αγαπάω περισσότερο…»

Αυτές τις λέξεις του ψιθύριζε στο αυτί κάθε φορά που εκείνος έφευγε για το επόμενο ταξίδι.

Ταξίδευε γιατί αγαπούσε την θάλασσα, γιατί λάτρευε να ανακαλύπτει νέους τόπους, γιατί δεν ήξερε να κάνει κάτι άλλο.

Όμως όταν την γνώρισε όλα άλλαξαν. Την αγαπούσε πιο πολύ από όλα, ακόμα και από την ίδια του την ζωή.

Η στιγμή που η κόρνα του καραβιού ούρλιαζε προειδοποιώντας τους επιβάτες για την αναχώρηση, ήταν μαχαιριά στην καρδιά και των δυο.

Εκείνη στα κάγκελα της προκυμαίας και κείνος στο τιμόνι του πλοίου για το μακρύ ταξίδι στην Ιταλία.

Δεν έλειπε πολλές μέρες αλλά πάντα τους φαινόταν αιώνας.

Ο ένας χάζευε τις φωτογραφίες της. Η άλλη μύριζε τα ρούχα του. Οι μέρες περνούσαν και για τους δύο αργά και βασανιστικά μέχρι την επόμενη κόρνα, αυτή της άφιξης.

Χαμόγελα φώτιζαν τα πρόσωπα τους, σαν ουράνιο τόξο που εμφανίζεται μετά από τις μεγάλες καταιγίδες και σε κάνει να τις ξεχνάς.

Έλαμπαν τα μάτια τους, έτρεμαν τα κορμιά τους, πανηγύριζε η καρδιά τους, γέμιζε το λιμάνι με την ομορφιά τους. Βίωναν τον έρωτα, τον πόνο του κορμιού όταν σου λείπει το άλλο σου μισό αλλά και την ανάσταση όταν τα δύο σώματα γίνουν ξανά ένα.

Περίμενε ο ένας τον άλλον, ήξεραν ότι αντέχουν, πίστευαν σε αυτό που νιώθουν και αυτό είναι τελικά η αγάπη.

Όταν, λοιπόν, η αναμονή και η πίστη γίνονται ένα, αγάπη και έρωτας συγκρούονται μετωπικά και έρχεται αυτό το απόλυτο, το μοναδικό συναίσθημα της ολοκλήρωσης.

«Μόνο μαζί σου νιώθω ολόκληρος», της ψιθύριζε εκείνος κάθε φορά που την κρατούσε αγκαλιά μετά την ένωση της επιστροφής του από το τελευταίο του ταξίδι.