Όλα σε θυμίζουν, κι εγώ πια θα μάθω να ζω με αυτό..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Δεν έφυγες ποτέ απ’τα μάτια μου, δεν έφυγες ποτέ απ’την σκέψη μου, δεν έφυγες ποτέ από μέσα μου.
Προσπαθώ να ξεκολλήσω από πάνω μου τη σκέψη σου κι όταν τα καταφέρνω να την πετάξω με δύναμη, εκείνη ξαναγυρίζει με περισσότερη ορμή.
Τότε σκαρφαλώνει στα ρούχα μου, στο σώμα μου πιο δυνατή και πιο σίγουρη.

Πώς να βγάλω από την πρίζα το ολόγραμμά σου που με καταδιώκει όλη μέρα;
Δεν φτάνει να τραβήξω το καλώδιο, δεν φτάνει.
Σκέφτηκα να πετάξω το κλειδί που ανοίγεις το μυαλό μου στον πάτο της θάλασσας, μα ύστερα είπα πως θα βουλιάξω την βάρκα εκεί καταμεσής του πελάγου και θα βουτήξω πάλι να το βρω.

Σε αγαπάω και το ξέρεις γιατί στο λέω συχνά γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα να το αισθάνεσαι και να μην το μοιράζεσαι!
Η αγάπη άλλωστε έχει μόνο αρχή, το τέλος της δεν το γνώρισα ποτέ.
Σηκώνει κύματα η νύχτα κι ας μας πνίγει η μοναξιά.

Νά’ρχεσαι. Ακόμα και αν δεν είμαι εδώ.
Νά’ρχεσαι γιατί μου είναι απαραίτητη η μορφή σου.
Με μια περόνη στο μαξιλάρι κοιμάμαι και ανατινάζω το κενό σου.
Ότι αγαπάμε το αναπνέουμε.
Έλα κι εγώ θα κλέψω ανάσες να στις χαρίσω
Έλα να φύγουμε για το νησί μας τώρα που ήρθε η Άνοιξη και μοσχομυρίζουν οι μυγδαλιές.
Έλα, μας περιμένει το γιασεμί στο μπαλκόνι.
Έλα, γιατί όλα σε θυμίζουν κι εγώ δεν ξέρω πως να ζήσω μ’αυτό.
Όλα σε θυμίζουν, κι εγώ πρέπει να μάθω να ζω με αυτό!