Έγω έτσι έμαθα να αγαπώ. Χωρίς όρους, όρια και προστατευτικά συναισθήματα..

Γράφει η Άννα Ξυδιά

Ο μόνος τρόπος να σε αγαπώ είναι χωρίς όρους και όρια.
Ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα ένα ανέμελο κορίτσι που δεν μπορούσε ποτέ να αποθηκεύσει μέσα στην ψυχοσύνθεση του, όρια κανόνες και όρους.
Ήξερα από πάντα πως αυτή επιλογή μου να μην πηγαίνω με το ρεύμα, θα είχε πολύ βαρύ τίμημα σε κάθε βήμα της ζωής μου, αλλά ξέρεις τι;
Τα όρια τα θέτουν άλλοι σε εσένα κι εγώ αποφάσισα να βαλω ένα μεγαλο απαγορευτικό σ’ όλα αυτά και να δώσω άλλη ερμηνεία σε αυτήν την λέξη.
Τα όρια υπάρχνουν για να μην έχεις το δικαίωμα να προσπεράσεις κάποια “θέλω” άλλων.
Όμως αγαπημένε μου, δεν είμαι έτσι εγώ.
Δεν δέχτηκα ούτε λεπτό να βάλω το λιθαράκι μου κι ίσως έτσι καταφέρνω τελικά να μην καίγομαι ολοκληρωτικά.
Έχω καεί κι εγώ με το δικό μου τρόπο, γιατί έτσι είμαστε στο τέλος προγραμματισμένοι εμείς οι άνθρωποι.
Να καιγόμαστε.
Κάηκα πολύ. Μέσα στην ψυχή μου, ακούω ακόμα τις πυρκαγιές να φουντώνουν χωρίς να μπορώ να τις σβήσω κάποια σιωπηλά βράδια.
Αυτή η επιλογή μου, να είμαι κυριολεκτικά σταμπαρισμένη με τον χαρακτηρισμό “ανοριοθέτητη”, με γρατζουνάει κάθε φορά που ηχεί στ’αυτιά μου.
Αλλά από την άλλη, ξέρεις κάτι; Γουστάρω πολύ!
Και ξέρεις γιατί το γουστάρω πολύ;
Είναι όμορφη λέξη και κρύβει πίσω της πολύ θάρρος, πολλή τόλμη και πολλή καύλα για ζωή!
Έτσι είμαι εγώ!
Αγαπώ την ζωή και θέλω πριν με καλύψει το χώμα να το έχω πρώτα πατήσει εγώ, με όποιονδήποτε πιθανό κι απίθανο τρόπο.
Έτσι, χωρίς όρους, όρια και κανόνες.
Να γευτώ κάθετι που με αγγίζει, χωρίς να σκέφτομαι!
Αυτή είναι κι η απόψή μου για την ίδια τη ζωή.
Δεν θέλω, απλά, δεν θέλω, ακούς;;
Δεν θέλω να μείνω στην γωνιά μου και να προσέχω μην τυχόν και ξεπεράσω αυτή την πολύ λεπτή και τόσο ασήμαντη τελικά γραμμή!
Κι αν τελικά το έκανα αυτό, θα ήμουν νεκρή.
Και τώρα, δεν λέω, πεθαίνω ορισμένες φορές γιατί είναι εκτός της ζώνης ασφαλείας και βολής μου να είμαι έτσι, αλλά κάθε φορά που πεθαίνω, αναγεννιέμαι κι όλας!
Κι έτσι θέλω να γίνεται στην ζωή που εγώ έχω επιλέξει!
Έχω επιλέξει τα δύσκολα!
Ρισκάρω κι απαιτώ να με χειροκροτήσεις γι’αυτό.
Σέβομαι απόλυτα την επιλογή σου να ζεις με ακριβώς τον αντίθετο τρόπο από εμένα, το καταλαβαίνω αλήθεια σου λέω, αλλά μια χάρη δεν σου ζητώ.
Να με αγαπήσεις. Μόνο να, δέξου κι εμένα.
Και κάπου εδώ μπαίνει η αγάπη.
Η αγάπη που όλοι χάσαμε και μονίμως κάπου θα την ψάχνουμε.
Περίεργο δεν είναι;
Την χάνουμε ακριβώς επειδή μπήκαν αυτά τα γαμημένα όρια.
Είναι πολύ απλό και λιτό να βάλεις όρους σε κάτι που τόσο πολύ σε πονάει.
Εγώ όμως θα το βλέπω αντίθετα.
Ναι, η αγάπη πονάει σίγουρα! Δεν ζω σε μια φούσκα, πίστεψέ με!
Πονάει πολύ αλλά αυτό που πονάει τόσο είναι αυτό που σε κάνει κάθε μέρα να σηκώνεσαι από το κρεβάτι σου που τόσο σε έχει βολέψει!
Άμα δεν υπήρχε η αγάπη, δεν θα υπήρχε και κανένας απολύτως λόγος να ζήσεις.
Οπότε, έτσι κι εγώ, θα ρισκάρω και θα σε αγαπήσω.
Χωρίς όρια. Χωρίς όρους.
Γιατί εγώ έχω μάθει να πετάω στον κάδο όλες τις άμυνες μου!
Έχω μάθει να προσφέρω αυτό που είμαι, χωρίς να έχω μέσα μου πολλές σκέψεις και μετάνοιες.
Ίσως κακό να είναι μα έμαθα να μένω παντελώς απροστάτευτη!
Δεν αφήνω τίποτα, αλλά το ξαναείπα, εγώ θέλω να ζω, όχι να επιβιώνω!
Δεν ζητώ τίποτα από εσένα. Είναι πολύ πιθανό κι όλας, αυτή η επιλογή μου να σε κάνει να με πετάξεις σε μια γωνία κι εγώ με τη σειρά μου να γεύομαι στα χείλη μου κάθε δάκρυ.
Αλλά τα δάκρυα για εμένα, είναι απλά συναισθήματα που όσο εύκολα βγαίνουν από τα μάτια μου, τόσο εύκολα μπαίνουν στην ψυχή μου!
Οπότε άκου με.. αλήθεια δεν έχω τίποτα να χάσω με το να σε αγαπάω χωρίς όρους κι όρια.
Εσύ, θα χάσεις εμένα αλλά δεν πειράζει, κι αυτό συνήθεια είναι πια.
Καλό ξημέρωμα αγαπημένε μου!
Θα είμαι πάντα εκεί που με ψάχνεις στο ροζ συννεφάκι μου να ελπίζω πως θα έρθεις και θα έχεις διαγράψει από μέσα μας αυτή τη λέξη και θα την έχεις αντικαταστήσει με κάτι που θα μοιάζει στ’ αυτιά μου με μελωδία..