You’ve got mail #009

Η Μελίνα κι ο Αλέξανδρος, είναι στα 30 τους, έχουν μεγαλώσει μαζί από παιδιά και τώρα τους χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα, καθώς ζουν και δουλεύουν σε διαφορετικές πόλεις. 
Πάντα φίλοι, πάντα άνετοι στην επικοινωνία μεταξύ τους, κρατάνε την επαφή τους μέσω… mail. Έχουν κι οι δυο τις δουλειές τους, τους φίλους τους, τις σχέσεις τους, όμως έχουν κι ο ένας τον άλλο… Κι εμάς, να παρακολουθούμε τα mails τους! You’ve got mail λοιπόν! 

To προηγούμενο Mail…

Από: Μελίνα Αλεξίου <alexiou.mellina@gmail.com>
Ημερομηνία: 2017-11-14  23:12 GMT+03:00
Θέμα: Re: Put the blame on the movie
Προς: Alexandros Karipidis <alexander.karipidis9@gmail.com>

Spoken like a true romantic και η αλήθεια είναι πως μου έλλειψες.
Έπηξα πολύ αυτόν τον καιρό. Καινούρια δεδομένα δουλειάς, ζωής και η μέρα δεν λέει να προσθέσει στις ώρες τις λίγες ακόμα.
Ωραία τα παραμύθια αλλά όταν έρχεται η ώρα θες μια αλήθεια. Γιατί προεξοφλείς ότι θα έφευγε αν τις έδινες όλα τα δεδομένα;;
Δώσε μια ευκαιρία στην ζωή να σε εκπλήξει! Ή ίσως τελικά να μην είμαι η romantic της ιστορίας και να έχω γίνει πιο κυνική.. who can tell..

Πάντως μου είπαν χθες, πως ο λόγος που χαλάνε οι σχέσεις, είναι γιατί παύουμε να είμαστε φίλοι.

Σκέψου το λίγο…
Αν αυτό το απόλυτο έρχεται μέσα από το χρόνο, όταν χτίζεις μια σχέση με τον άλλο, τότε όταν σου την παίρνει πίσω, σου γκρεμίζεται ο κόσμος γιατί δεν χάνεις μόνο τον άνθρωπο που μοιράζεσαι έναν έρωτα αλλά και το φίλο σου, τον σύμμαχό σου!

Έναν partner in crime περιμένουμε όλοι σου λέω…

Σε όποιο “έγκλημα” να είναι παρόν και να το ζει μαζί μας.

Χωρίς ρόλο όμως. Να μην είναι πάντα ο ένας ο δυνατός, να μην είναι πάντα ο ένας αυτός που στηρίζει.
Να υπάρχει το δούναι και λαβείν.. αυτό το συναισθηματικό πάρε-δώσε!

Τι φοβάσαι να χάσεις και τελικά δεν ρισκάρεις το “θέλω” μπροστά στο “πρέπει”;

Οι άνθρωποι που ζητάνε το λιμάνι τους, όπως εγώ, είναι εκείνοι που είναι πάντα έτοιμοι για τα πιο ριψοκίνδυνα ταξίδια και τις πιο βαθιές θάλασσες.
Γι’αυτό θέλω και το λιμάνι μου.
Για να ξέρω πού γυρνάω πίσω. Πού είναι η ασφάλειά μου. Πού είμαι προστατευμένη.
Δεν σημαίνει πως δεν θέλω να ταξιδέψω άλλο. Ίσα ίσα.. αλλά δεν θέλω να το κάνω με κομμένες άγκυρες. Μου αρέσουν τα σκοινιά που με κρατάνε κοντά στο λιμάνι μου.
Θέλω να ξέρω πως είναι εκεί για μένα.

Ο τρελός έρωτας λοιπόν που μπορεί να τον θέλω “τόσο όσο” είναι για εμένα αυτός που θα με κάνει να μην θέλω άλλο δρόμο.
Να ανήκω ελεύθερα. Να μου ανήκει ελεύθερα.

Ουφ.. παρασοβαρέψαμε κι έρχονται γιορτές.

Τι θα κάνεις; Θα έρθεις; Θα φύγεις;

Τώρα που έχεις ΚΑΙ καλάθι για τα άπλυτα ΚΑΙ πλυντήριο.. φέρτα να στα σιδερώσω 😛 😛 😛

(πρέπει να εξασκήσω τις γνώσεις μου σου λέω…)

Λείπεις ακόμα..