Tο να φύγω μακριά σου ήταν το πολυτιμότερο δώρο που χάρισα στον εαυτό μου.

Γράφει η Νεφέλη

Έφυγα μακριά σου και ήταν το πολυτιμότερο δώρο που μου χάρισα.

Και τώρα ήρεμη, με καθαρό μυαλό αφού κατόρθωσα να επιβιώσω και να βγω σώα μέσα από τη δίνη της σχέσης μας μπορώ να σου πω, βρε αΐ σιχτίρι από δω!!

Ναι, εγώ το λέω αυτό, το άβουλο πλάσμα που ζούσα μαζί σου και υπόμενα ένα – ένα τα καρφιά που μου έμπηγες με τα λόγια και τις πράξεις σου.

Βλέπεις είχες κατορθώσει να με πείσεις πως είσαι σπουδαίος και μοναδικός κι ότι είμαι πολύ τυχερή που επέλεξες εμένα ανάμεσα σε τόσες άλλες.

Βασάνισες την καρδιά μου, την ύπαρξη μου όλη, για να τονώσεις τον δικό σου εαυτό. Σύμφωνα μάλιστα με τη δική σου θεωρία εσύ βρισκόσουν πάντα στο κέντρο του κόσμου.

Ποτέ σου δεν νοιάστηκες για το πώς νιώθω κι αν με πλήγωσες. Ποτέ. Ήσουν ανίκανος άλλωστε να συναισθανθείς κι αυτό σε έκανε επικίνδυνο.

Αγκιστρώθηκα τόσο πολύ επάνω σου, που μου ήταν αδύνατο να μπορέσω να ξεφύγω.

Εσύ έφτιαχνες τους κανόνες κι εγώ τους ακολουθούσα. Ξέχασα ποια είμαι, τι θέλω, τι μου αρέσει, τι αγαπώ. Όλα τα δικά σου θέλω γίνανε και δικά μου.

Αυτή η αρρωστημένη εξάρτηση μου από σένα ήταν ο στόχος σου από την αρχή.

Με έπεισες ότι είμαι τόσο λίγη και ασήμαντη και πως δεν θα κατορθώσω να επιβιώσω χωρίς εσένα. Το πίστεψα, είναι αλήθεια.

Όμως μέσα μου άρχισε να γίνεται μια επανάσταση. Αντιδρούσαν το μυαλό και η καρδιά. Η φωνή στο κεφάλι μου συνέχεια μου έλεγε «φύγε». Ψίθυρος ήταν στην αρχή, μετά έγινε κραυγή.

Τα δεσμά δεν τα έσπασα σε μια μέρα. Όχι. Μου πήρε χρόνο και χρειάστηκε να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια. Όσο επώδυνο ήταν να ζω μαζί σου, άλλο τόσο επώδυνο ήταν να καταφέρω να φύγω μακριά σου.

Έχτισα λιθαράκι – λιθαράκι τα επόμενα βήματα μου. Οπλίστηκα με δύναμη και όταν έφυγα έριξα πίσω μου μαύρη πέτρα.

Δεν σου μίλησα κι ούτε σε είδα ξανά πότε. Έχτισα μια νέα ζωή με πολύ κόπο. Άρχισα και πάλι απο το μηδέν μακριά σου. Κρύφτηκα μέχρι να γιατρευτώ και να σταθώ όρθια στα πόδια μου .

Δυνάμωσα με το πέρασμα του χρόνου. Κοίτα να δεις! Τελικά είχα τεράστια αποθέματα δύναμης μέσα μου.

Ώσπου σήμερα μετά από όλα αυτά, να που σε συνάντησα μπροστά μου. Ήταν ο κύκλος που έπρεπε να κλείσει.

Ένα ρίγος πολικού ψύχους με τύλιξε μόλις με κοίταξες. Μόνο αποστροφή ένιωσα όταν σε κοίταξα μέσα στα μάτια και τίποτα άλλο.

Καθώς απομακρυνόμουν ήμουν σίγουρη πως το να φύγω μακριά σου ήταν το πολυτιμότερο δώρο που χάρισα στον εαυτό μου.