O πιο αυστηρός κριτής του εαυτού σου, είσαι εσύ!

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.

Η κριτική αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μας και μας ασκείται σχεδόν από παντού. Γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν με την κριτική, καθώς το μοτίβο μεταφερόταν από διαγενεακά. Είναι άδικο όμως να κατηγορούμε τις προηγούμενες γενιές γι’ αυτό, καθώς είχαν μόνο καλές προθέσεις. Μέσα από την κριτική, οι άνθρωποι αυτοί ένιωθαν ότι έτσι έδειχναν την αγάπη τους και το νοιάξιμο τους. Κάνοντας κριτική στα παιδιά τους, ένιωθαν ότι με αυτόν τον τρόπο και μόνο θα τους έδειχναν τον σωστό δρόμο.

Τα αποτελέσματα των όσων αναφέρθησαν παραπάνω, φαίνονται σε διάφορους τομείς της ζωής των ενηλίκων που ως παιδιά τους ασκούνταν έντονη κριτική. Πολλοί άνθρωποι έχουν εσωτερικεύσει έναν αυστηρό κριτή, ο οποίος μοιάζει σαν να είναι “πάντα στην γωνία και να περιμένει με το δάχτυλο στραμμένο προς τα εκείνους” για να τους κρίνει σε κάθε τους στραβοτιμονιά. Υπάρχει άνθρωπος τέλειος που να μην κάνει λάθη; Αν κάποιος το πιστεύει και προσπαθεί να το φτάσει, βάζει υψηλά στάνταρ τόσο στον εαυτό του, όσο και στους άλλους, με αποτέλεσμα να ματαιώνεται. Το πιο σημαντικό δεν είναι να μην κάνεις λάθη, το πιο σημαντικό είναι να τα αναγνωρίζεις εγκαίρως και να τα διορθώνεις!

Συνεπώς δεν έχει νόημα να απαιτούμε από τον εαυτό μας να είμαστε αλάνθαστοι. Το πιο σημαντικό είναι να είμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας και να σκεφτόμαστε τα όσα λέμε ή κάνουμε. Μια αρχική λάθος αντίδραση προς το παιδί μας, όπως ένα “μη” που θα μπορούσε να μην είχε ειπωθεί, αλλά θα μπορούσαν να υπάρχουν εναλλακτικές, μπορεί να μην είναι τόσο ισχυρή αν το σκεφτούμε και το διορθώσουμε αμέσως μετά. Αντίθετα, αν όλο αυτό συνεχίζει να γίνεται σε ασυνείδητο επίπεδο, με εμάς να αντιδρούμε αυτόματα και όπως έχουμε μάθει από την πατρική μας οικογένεια, αυτό που ουσιαστικά θα γίνεται είναι να διαιωνίζουμε τους φαύλους κύκλους της ζωής μας. Το παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα να μην προχωράμε μπροστά, αλλά να νιώθουμε συνεχώς το αδιέξοδο στην επικοινωνία μας με τα παιδιά μας, τον σύντροφο μας.

Ας μην βιαστούμε να κρίνουμε αυστηρά τον εαυτό μας ή/και τους άλλους, ούτε φυσικά να έχουμε ένα μόνιμο άλλοθι για τη συμπεριφορά μας. Η χρυσή τομή και η επίγνωση σε ό,τι κάνουμε, είναι κάτι που μας βοηθάει παντού. Μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον εσωτερικό μας κριτή να σωπάσει ή να τον διώξουμε τελείως; Τις πιο πολλές φορές κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον κάνουμε να έχει πολύ χαμηλό τόνο φωνής (σε σημείο που να πρέπει να βάλουμε κοντά το αυτί μας για να τον ακούσουμε), αλλά και να τον κάνουμε να μικρύνει σε μέγεθος, ώστε να μικρύνει και η σπουδαιότητα των λόγων του. Μόνο όμως αν αποδεχτούμε και αγαπήσουμε τον εαυτό μας θα το καταφέρουμε αυτό. Γιατί τότε θα καταφέρουμε να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και την κρίση μας και δεν θα έχουμε ανάγκη από επικρίσεις για να νιώσουμε αποδεκτοί και ότι ανήκουμε κάπου!

LoveLetters