Γράφει η Σοφία Δέδε
Κρύφτηκαν οι λέξεις…
Οι λέξεις που μέσα από αυτές μπορούσε να εκφράσει τον απόμακρο εαυτό της. Οι αγαπημένες της λέξεις, που μόνο αυτές μπορούσαν να καταλάβουν ποία είναι και τι κάνει.
Την εγκατέλειψαν τώρα που τις είχε περισσότερη ανάγκη.
Μια απόλυτη σιωπή κυριαρχεί στην ψυχή της και αναρρωτιέται μήνες τώρα που μπορεί να την οδηγήσει.
Δεν είναι τυχαία αυτή η παγωνιά που επικρατεί μέσα της και το ξέρει πολύ καλά αυτό.
Προσπαθεί να γεμίσει την καθημερινότητα της με ζωντάνια και χαρούμενη διάθεση και ναι, έχει καταφέρει να κρυφτεί από αυτό που η ίδια φοβάται, το ξέσπασμα όταν βγει από την νιρβάνα της σιωπής.
Μαριονέτες οι άνθρωποι που την περιβάλλουν. Γελάει, γελάνε. Θυμώνει, θυμώνουν.
Κοροϊδεύει τον κόσμο ξέροντας ότι κοροϊδεύει πρώτα τον εαυτό της.
Μα δεν μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά.
Λες και η θετική αύρα που προσπαθεί να εκπέμψει θα διώξει όλα τα μαύρα σύννεφα της ψυχής της.
Και τώρα που ξεκίνησε να γράφει έστω αυτό το κάτι ανούσιο και χωρίς ενδιαφέρων κείμενο, μαύρη κουρτίνα απλώθηκε σαν δίχτυ πάνω από το μυαλό της, την καρδιά της, τα συναισθήματα της.
Την προειδοποιεί ότι δεν ήρθε ο καιρός ακόμα να ανοιχτεί, να βγει και να μιλήσει, να ολοκληρώσει έστω ένα κείμενο από αυτά που έχει ξεκινήσει.
Την ενθαρρύνει να κάνει ακόμα λίγη υπομονή. Να αντέξει λίγο ακόμα. Να εμπιστευτεί την ζωή και τα γεγονότα. Να έχει πίστη ότι αυτή την φόρα δεν θα είναι υπομονή θλίψης. Να συγχωρεί αυτούς που δεν μπορούν να την νιώσουν. Να μην απαιτεί να την καταλάβουν όταν αυτή η ίδια δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν καν από την κλειδαρότρυπα.
Να ελπίζει πως αυτή η σιωπή θα λήξει με μια έκρηξη χαράς και όχι με αυτό που έχει συνηθίσει μέχρι σήμερα..
Join the discussion