Να είσαι περήφανος που “λύγισες”, δεν “έσπασες” και επέστρεψες δριμύτερος.

Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος.

Πόνεσες; «Αυτή είναι η ζωή», μας λέει στο ομώνυμο τραγούδι ο Μουζουράκης.

Όσο δυνατός και να είναι κάποιος, έρχεται μια στιγμή που μπορεί να λυγίσει. Είναι φυσικό και επόμενο. Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων για να “απαιτούμε” να μας φέρονται όπως φερόμαστε.
Τι γίνεται όμως όταν πέσεις; Μένεις κάτω ή σηκώνεσαι;
Εννοείται πως σηκώνεσαι, αυτή είναι και η μαγεία της ζωής· μετά την πτώση ακολουθεί η άνοδος.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του λόγους για να θέλει να σηκωθεί.
Μπορεί να είναι για να δείξει σε αυτούς που προσπάθησαν να τον ρίξουν ότι δεν τα κατάφεραν.
Άλλοι προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους για χάρη των δικών τους ανθρώπων.
Πολλοί θέλουν να δείξουν στον εαυτό τους ότι άξιζαν ακόμη μια ευκαιρία από τη ζωή και ότι θα παλέψουν με κάθε τρόπο να την κερδίσουν. Αυτό το βλέπουμε συνήθως με μεγάλους αθλητές που αποφασίζουν να αποσυρθούν μετά από κάποια αποτυχία, αλλά στην πορεία καταλαβαίνουν το “λάθος” τους και ζητούν από τον εαυτό τους μια “δεύτερη ευκαιρία”.

Αυτό που έχει σημασία στη ζωή, είναι όταν σηκώνεσαι, να το κάνεις για σένα και για κανέναν άλλο. Το χρωστάς στον εαυτό σου, στους κόπους και στην έως τώρα πορεία σου, να είσαι αυτός που ήσουν πριν πέσεις. Δεν έχεις λόγο να αποδείξεις τίποτα και σε κανένα. Άσε το κάρμα να δώσει τις απαντήσεις του σε αυτούς που πρέπει, όταν πρέπει (να ξέρεις ότι πάντα το κάνει).
Αντίθετα, πρέπει να δείξεις στον εαυτό σου ότι και αν “λύγισες”, δεν “έσπασες” και επέστρεψες δριμύτερος.

Να θυμάσαι ότι και αυτοί που σε αγαπούν θα πάρουν δύναμη από την “επιστροφή σου”. Άλλωστε, «τα πιο ωραία είναι παρακάτω» όπως λέει και ο Πάνος Μουζουράκης. Φτάνει να το πιστέψεις.