Σ’ευχαριστώ που με έκανες να καταλάβω πως μπορεί τα όμορφα να μην κρατούν πάντα, αλλά κρατούν τ’αληθινά..

Γράφει η Μαρία Κοψιδά

Αγαπημένε μου,

Σπατάλησα αρκετό χρόνο να σε σκέφτομαι, να σε μισώ, να σε βρίζω τα βράδια με το ποτήρι του κρασιού στο χέρι και μετά πάλι να σε σκέφτομαι πριν κοιμηθώ. Χαράμισα άπειρες ώρες να κλαίω, να μου ρίχνω ευθύνες και να λέω πως εγώ για όλα φταίω. Ξόδεψα όλο μου τον χρόνο για να μαθαίνω τι κάνεις και που είσαι. Να θέλω να ξέρω αν βρίσκεσαι με άλλη.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, αφού μετά βίας βρήκα κάποιο ίχνος εγωισμού μέσα μου, άρχισα να σε μισώ και να σε καταριέμαι. Επέβαλα στον εαυτό μου να σε σιχαίνεται και να σε απεχθάνεται. Στην αρχή μου άρεσε η κακία μου, τη γούσταρα. Όμως μετά κατάλαβα πόσο λάθος ήταν. Ήταν απλά ένας άλλος δρόμος ώστε να σ’ αγαπώ, με τη μόνη διαφορά να μην το παραδέχομαι στον εαυτό μου και να αυτοδηλητηριάζομαι.

Γι’ αυτό αγαπημένε μου, θέλω να σου πω ένα μεγάλο ”ευχαριστώ”. Χάρη σε σένα κατάλαβα πόσο μάταια είναι όλα. Η δική σου η αφέλεια με βοήθησε να δω τους ανθρώπους λίγο πιο καθαρά. Να μην επενδύω τόσο σε αυτούς γι’ αυτούς, αλλά να επενδύω σε μένα ώστε να έχει αντίκτυπο σε αυτούς.

Γι’ αυτό δεν σε κατηγορώ που παίζεις με ξένα συναισθήματα, ξέρω πως το κάνεις γιατί δεν έχεις δικά σου. Έχουν πια αλλοιωθεί από τις χιλιάδες αγκαλιές και χάδια. Η καθεμία που περνούσε έπαιρνε και από κάτι, κι ας μην το έδινες, εκείνη το έπαιρνε. Έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, από τα πολλά περάσματα δεν σου έμεινε τίποτα, και όταν κάποτε θελήσεις να μοιραστείς δεν θα βρεις τίποτα.

Σ’ ευχαριστώ γιατί με έκανες να καταλάβω τελικά, ότι τα όμορφα δεν κρατούν για πάντα. Όμως κρατούν τα αληθινά. Με βοήθησες να καταλάβω ότι κάποιος μπορεί εύκολα να προσποιείται, αλλά δεν μπορεί να αναγκάσει τον εαυτό του να νιώθει αγάπη.

Αγαπημένε μου,
Το μόνο που μπορώ να νιώσω για σένα είναι λύπη. Σαν αδέσποτο θα γυρνάς από αγκαλιά σε αγκαλιά χωρίς να βρίσκεις γαλήνη. Γιατί μέσα σου θα υπάρχει πάντα ένα κενό που δεν θα ξέρεις πως να γεμίσεις.