Αν ήθελες να βλέπεις το χαμόγελό μου, θα φρόντιζες να είσαι εδώ και να το δημιουργείς.

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

«Να χαμογελάς.. Σου πάει πολύ, φωτίζεται το πρόσωπό σου», σε θυμάμαι να μου λες. Πέρασε καιρός από τότε. Πέρασε καιρός, από τότε που το χαμόγελο στο πρόσωπό μου σχηματιζόταν χάρη σε σένα, από τότε που σε έβλεπα και ηρεμούσα. Πέρασε ο καιρός, πέρασες και εσύ.

Η παρουσία έγινε απουσία και η υπόσχεση έδωσε τη θέση της στην προδοσία. Προδοσία, γιατί δεν τιμήθηκε ο λόγος και τα όπλα κατατέθηκαν τόσο απλά. Καμία διάθεση περί προστασίας ανυπεράσπιστων συναισθημάτων. Μονάχα πόνος και ανοιχτές πληγές. Πόνος για όλες εκείνες τις χαρούμενες στιγμές που έγιναν εφιάλτες και για εκείνη την ελπίδα που χάθηκε πριν προλάβει καν να γεννηθεί. Δε γεννήθηκε ποτέ η ελπίδα, γιατί η πορεία του παιχνιδιού είχε προδιαγραφεί από τη στιγμή που οι παίκτες κάθισαν στο ίδιο τραπέζι. Επρόκειτο για μάχη άνιση και όχι για παιχνίδι. Μάχη γιατί υπήρξαν παράπλευρες απώλειες που στοίχησαν και στους δύο παίκτες.

Όταν κάποιον τον θες στη ζωή σου, δε φεύγεις βρίσκοντας χαζές δικαιολογίες. Μένεις εκεί, δοκιμάζεις και δοκιμάζεσαι, βλέπεις τα δικά σου όρια. Για να μην είσαι εδώ αυτή τη στιγμή, μάλλον σημαίνει πως ούτε εγώ σου έκανα, ούτε εσύ μου έκανες και επειδή δεν ήμασταν από αυτούς που κρύβονταν πίσω από το δάκτυλό τους και συμβιβάζονταν, επιλέξαμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Δεν είναι και τόσο κακό πολλές φορές να γκρεμίζεις, γιατί μετέπειτα σου δίνεται η ευκαιρία να χτίσεις κάτι άλλο με εμπειρικές γνώσεις αρχιτεκτονικής, που απέκτησες από το παρελθόν.

Οι σχέσεις δεν είναι πια και τόσο περίπλοκες, εμείς τις κάνουμε και το ξερό μας το κεφάλι. Τις φορτώνουμε με δικές μας ανασφάλειες και το “εγώ” μας και τις καταπονούμε. Το “μαζί” θέλει κόπο και δουλειά πολλή. Για να φτάσεις όμως στο σημείο να τιμάς το “μαζί”, πρέπει εσύ ο ίδιος να είσαι καλά μέσα σου και να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Όταν το κάνεις αυτό και μόνο, τότε θα είσαι έτοιμος να φροντίσεις και κάποιον άλλο και δε θα τον κοροϊδεύεις.

Κάθε σχέση είναι σημαντικός δάσκαλος για τη μετέπειτα ζωή μας. Μαθαίνουμε και ζυμωνόμαστε σαν χαρακτήρες. Ανήκουν μεν στο παρελθόν, αλλά δίνουν τα πολύτιμα φώτα τους στο παρόν.
Μας μαθαίνουν με τι δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε, αλλά και τι να διεκδικούμε.

Γι’αυτό λοιπόν σου λέω.. Φύγε, φύγε μακριά. Αν είχες θέση κοντά μου δε θα ήσουν τόσο μακριά μου. Σκέφτομαι πόσο ειρωνικό είναι να μου λες πως μου πάει να χαμογελάω. Αν ήθελες να βλέπεις το χαμόγελό μου, θα φρόντιζες και να το δημιουργείς.