Εκείνοι οι άντρες, που αναγκάζουν τη γυναίκα, να γίνει πιο άντρας από εκείνους.

Μισώ κάθε τέλος. Όπως και κάθε χωρισμό συναφή με ομφαλιο λώρο που κόβεται συνήθως βίαια και μονόπλευρα.
Έτσι και αυτό το Καλοκαίρι – το περαστικό, που κάποιους τους έλουσε με το φως και την αλμύρα του ενώ άλλοι έμειναν παγιδευμένοι στα χειμωνιάτικα σκοτάδια.
Γιατί κάπου υπάρχουν και οι συναισθηματικά ανάπηροι που αν και κάνουν τόσο θόρυβο από τα πληκτρολόγια πουλώντας μαγκιες και ανέξοδες αγάπες, σε προκαλούν σε ένα ερωτικό ξεφάντωμα ξεσηκώνοντας ολη σου την ύπαρξη.
Είναι αυτά τα μικρά και ανύπαρκτα αρσενικά που θρέφουν το εγώ τους με υπηρεσιακά αρχηγιλίκια για να ανεβουν ένα σκαλοπατάκι αξίας.
Αυτοί που στην πραγματική ζωή κωφεύουν και σιωπούν και κάνουν τη γυναίκα να ειναι πιο άντρας από αυτούς.
Είναι αυτοί που σε παρασύρουν στην παραφροσύνη και εκεί που μεθάς από λαχτάρα, κάνουν πίσω γιατί φοβούνται να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Ειναι οι “άντρες” που παιρνουν υπόσταση μόνο στα παντελόνια, υμνητές της μιζέριας και εραστές του ασπρόμαυρου.
Παγιδευμένοι στο τέλμα ενός ερειπωμένου σπιτικού, αυτοαποκαλούνται “νικητές”σηκώνοντας τα ψευτολάβαρα της λογικής , ενώ σε βάθος χρόνου θα γίνουν θύματα της ίδιας τους της ύπαρξης· της ανυπόστατης.
Δολοφόνοι της αξόδευτης αγάπης και του φιλιού που τόσο φοβήθηκαν μην πνιγούν στον ωκεανό του, κλέφτες του Καλοκαιριού που ονειρευόσουν.
Άντε τώρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου αυτόν τον μισητό Σεπτέμβρη…