Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου
Είναι κάτι μέρες όλο “θύμησες”. Αυτές που σε υποχρεώνουν να μιλήσεις με τις μνήμες σου όλες.
Όσους πέρασαν από τη ζωή σου και φέραν μαζί τους στιγμές που δυστυχώς αυτές δεν τις πήραν φεύγοντας, τους λίγους που εν τέλη έμειναν και είναι δίπλα σου τώρα.
Μα κυρίως τους απόντες.
Αυτούς που δεν είναι εκεί τώρα.
Αυτούς που η θέση τους πλάι σου είναι κενή. Κοιτάς και γυρνάς μα δεν τους βλέπεις. Και σου λείπουν. Ξέρεις, συνήθως μετράμε φυγές και απουσίες. Μαζοχιστές άνθρωποι.
Γιατί μας βασανίζουν οι απώλειες και τα γιατί γίνονται ενοχές.
Ψάχνουμε φταίχτες και καταλήγουμε να φταίνε πάντα ή όλοι οι άλλοι ή να είμαστε υπαίτιοι εμείς και να τα βάζουμε με τον εαυτό μας.
Λες και θα μπορούσες να κάνεις κάτι.
Λες και θα τους κρατούσες με το ζόρι.
Καλά, δεν έμαθες πως αν δε θέλει κανείς δε μένει;
Ότι τους ανθρώπους δεν τους αλυσοδένεις;
Και είναι και κάποιοι, συνήθως αυτοί που θα ήθελες περισσότερο και δε μπορείς να τους κρατήσεις.
Που ότι κ αν έκανες πάλι δε θα μεναν. Γιατί δεν ήταν για να μείνουν.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι αερικά και τίποτα δεν τους κρατά και πουθενά δε μένουν.
Εσύ όμως, εσύ πρέπει να πεις όσα έχεις.
Να μην κρατάς τίποτα μέσα σου. Γιατί όσα έχεις είναι τα βαρίδια σου.
Αυτά που θα σε βουλιάζουν αυτά που θα σε πάνε πέρα δώθε όταν φυσά ο άνεμος τους και η καρδιά ζητά, θα κάνουν πισωγυρίσματα και θα νιώθεις τα βάρη τους γιατί χρωστάς λέξεις και στιγμές.
Και ρε άνθρωπε πότε θα μάθεις ότι μέσα σου θα υπάρχουν και θα ζουν όσα ένιωσες πόνεσες ή όχι, όσα έζησες και κυρίως όσα θα θελες να ζήσεις;
Πότε θα μάθεις ότι πολεμάς εσένα;
Πότε θα μάθεις να πηγαίνεις με φόρα στους φόβους σου για να τους σκοτώσεις;
Στα όσα έχεις μέσα σου μέχρι να αδειάσεις;
Γιατί όσα χρωστάς ακόμη να πεις, έχουν παραλήπτες.
Και κάθε που μιλάς, ελευθερώνεις και ένα δαίμονα σου.
Τώρα αν τον δανείζεις ή τον ξορκίζεις, δε σε αφορά.
Από εσένα μια φορά έφυγε.
Και μην κρύβεσαι πίσω από δήθεν τυπικά μηνύματα και αφορμές για να πουν άλλα από αυτά που θέλουν ενώ άλλα εννοούν, που βολιδοσκοπούν απλά μια κατάσταση και λένε μόνο κάτι από τα τόσα που έχουν για σένα μόνο από φόβο και έναν γαμημένο εγωισμό.
Αυτοί μένουν μ’ αυτόν.
Την επιλογή τους την έκαναν.
Εσύ όμως τι διαλέγεις; Να θυμάσαι μόνο ένα, πως ο δειλός σιωπά και με τις “θύμησες” κοιμάται αγκαλιά.
Other Articles
