Λίγο το χρόνο να γύρναγα πίσω, ίσα να βρω γιατί πάγωσα..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Δεν ξέρω αν θέλω πιο πολύ να φωνάξω ή να κλάψω.
Νιώθω το μυαλό μου έτοιμο να εκραγεί και δεν ξέρω τον λόγο.
Τρέχουν όλα γύρω μου και εγώ κινούμαι σε αργή κίνηση.
Και δεν προλαβαίνω.
Δεν προλαβαίνω τις αλλαγές γύρω μου. Δεν προλαβαίνω καν τις αλλαγές μέσα μου.
Τρέχουν όλα και με προσπερνούν και εγώ κάθομαι στήλη άλατος ανήμπορη να κουνηθώ.
Νιώθω δεμένη σε όλα όσα πέρασαν.
Δεμένη σε παλιά συναισθήματα, σε παλιές φιλίες, σε πράγματα που πέρασαν και έφυγαν.
Και όμως, παρ’ όλο που έφυγαν νιώθω λες και ακόμη γυροφέρνουν πάνω από το κεφάλι μου.
Αυτά έφυγαν μα εγώ είμαι ακόμη εκεί.
Κοιτώντας φωτογραφίες, αναπολώντας στιγμές.
Κολλημένη σε ένα παρελθόν ανήμπορο να υπάρξει στο παρόν μου.
Απίθανο να υπάρξει ξανά κάποτε στο μέλλον μου.
Μα εγώ εκεί. Ακάθεκτη. Κοιτάζω συντρίμμια και αναπολώ.
Νομίζω πως έτσι ίσως καταφέρω να κρατηθώ.
Μα από ότι φαίνεται πέφτω κάθε μέρα και λίγο παραπάνω.
Αλλάζουν τα πράγματα γύρω μου, μα εγώ αδυνατώ να προσαρμοστώ.
Μου είναι δύσκολο, ακατόρθωτο, αδιανόητο, να μπορέσω να προσαρμοστώ σε κάτι το οποίο δεν ήθελα.
Μου άρεσαν τα πράγματα όπως ήταν. Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές.
Τις σιχαίνομαι. Δεν τις θέλω. Μακάρι να έμεναν όλα ίδια. Οι άνθρωποι να μην έφευγαν, να μην δείλιαζαν, να μην πρόδιδαν.
Τα συναισθήματα να μην ξεθώριαζαν, να μην τελείωναν, να μην πάλιωναν.
Τα θέλω όλα όπως ήταν πριν.
Μα δεν γίνεται. Και εγώ δεν μπορώ να προσαρμοστώ.
Δεν ξέρω αν θέλω και μένω προσκολλημένη σε όλα όσα πέρασαν, αν δεν μπορώ να τα προσπεράσω ή αν απλά δεν έχω κάτι άλλο που να με αποσπάσει από αυτά. Τη δεδομένη χρονική στιγμή όμως το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω το χρόνο λίγο πίσω.
Να πάρω μια μυρωδιά, μια γεύση από το πως ήταν τα πράγματα προτού η καθημερινότητα και η φθορά μπουν στην μέση.
Μόνο αυτό θέλω. Να πάω τον χρόνο για λίγο πίσω και να τον παγώσω. Να χαθώ για λίγο και να περιπλανηθώ μέσα σε όλα αυτά που πέρασαν και έπειτα να τον ξαναφέρω στα ίσια του.
Τόσο όσο για να δω τι φταίει τελικά και μένω παγωμένη.