Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη
Με κοιτάζεις και δεν ξέρω αν αυτά τα μάτια έχουν σχέση με εκείνα που είχα δει το πρωινό που σε είχα κοιτάξει για πρώτη φορά. Το βλέμμα που κάποτε ερωτεύτηκα τώρα μου φαίνεται παγωμένο και ξένο.
Γύρω μου επικρατεί το χάος και εγώ δεν έχω κάπου να σταθώ.
Κάποτε μου έταξες ότι θα ζήσουμε το όνειρο και ξαφνικά μου πρόσφερες τον εφιάλτη. Μου είπες ότι θα ζήσουμε και τώρα απλά νιώθω νεκρή.
Σηκώνομαι να φύγω αλλά πριν κατευθυνθώ στην έξοδο φροντίζω να κάνω γυαλιά καρφιά το σπίτι, όπως έγιναν τα όνειρα, το πάθος, ο έρωτας που μου υποσχέθηκες.
Γυαλιά καρφιά να γίνουν όλα όπως τα συναισθήματα που νιώθω για σένα τώρα.
Ανοίγω τη πόρτα, σε κοιτάω για μια τελευταία φορά και το μόνο που ψιθυρίζω είναι ότι στο αναγνωρίζω, προσπάθησες πολύ για να με χάσεις. Εσύ κέρδισες, εγώ έχασα, το παιχνίδι έληξε και ο έρωτας έχασε πανηγυρικά.
Other Articles
Τα καλύτερα ξεκαθαρίσματα γίνονται πάντα όταν τους χρειάζεσαι
Η τσιγκουνιά είναι μιζέρια…
