Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Ήρθε σιγά σιγά ακόμη ένας καινούριος χρόνος. Στόχοι, ευχές, όνειρα έχουν τη τιμητική τους. Ένας καινούριος χρόνος, είναι ακόμη ένας σταθμός με περισσότερη αυτοπεποίθηση, που θα εξελιχθούμε, θα γίνουμε καλύτεροι και θα αφήσουμε πίσω όλα όσα μας πίκραναν μα δεν θα ξεχάσουμε. Δεν σβήνει τίποτα ο ερχομός ενός νέου έτους, συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε με περισσότερη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Η εκπλήρωση κάποιων ευχών βέβαια εν έτη 2024 φαντάζει κάτι πολύ μακρινό γιατί κάποιοι στόχοι περνάνε από το χέρι μας ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιος κάπου ελπίζει με τον ερχομό του νέου έτους, να βρει τον έρωτα, άλλος ελπίζει να φτιάξει ο γάμος του και κάποιος άλλος παρακαλάει και εύχεται το ανεκπλήρωτο του πάθος να πάρει σάρκα και οστά. Ωραίο πράγμα η ελπίδα αλλά όσο προχωρούν τα χρόνια, ο τομέας των σχέσεων κάθε άλλο παρά καλυτερεύει. Με θυμό δηλώνω πως αυτός ο τομέας πεθαίνει, αργά και σταθερά.
Ψάχνουμε να βρούμε εκείνο τον έρωτα των δεκαετιών του ογδόντα και του ενενήντα, μα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως δεν θα τον βρούμε ίσως ποτέ. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι φίλοι με προτερήματα και οι καλοπερασάκηδες είναι πιο συχνό φαινόμενο από εκείνους που θέλουν να βγουν για ραντεβού, να σε γνωρίσουν καλύτερα και να σε δουν σοβαρά.
Τα ραντεβού για καφέ καταλήγουν ως επί το πλείστων στο κρεβάτι και αν δεν θες να το πάρεις εκεί, δεν θα ασχοληθούν και πολύ, θα πάνε παρακάτω. Και αυτό μόνο να αποζητούν δεν θα το προσπαθήσουν, το θέλουν εύκολο.
Πού πήγε ο ρομαντισμός; Πού πήγαν οι όμορφες χειρονομίες; Γιατί δεν θέλει ο κόσμος πλέον να μπει στη διαδικασία να γνωριστεί με τον άλλο; Είναι δυστυχώς βαλτωμένα τα νερά και δύσκολα θα καθαρίσουν. Τόσο βαλτωμένα που αν βρεθεί άνθρωπος να μας μιλήσει χωρίς υποκρισία θα διερωτόμαστε από ποιο πλανήτη ήρθε.