Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Σε βλέπω που όλο αποφεύγεις.
Σε αποφεύγεις.
Χίλιες δουλειές, συναντήσεις, ταινίες που χάνεσαι μέσα τους, για να μην σκέφτεσαι.
Κι ύστερα αλκοόλ, χάπια, τσιγάρα, καπνός…
που μέσα του κρύβεσαι.
Πάλι σε αποφεύγεις.
Ποια είναι η τόσο μεγάλη τρομακτική αλήθεια που κρύβεις;
Τι από όλα όσα είσαι σε κάνει να ντρέπεσαι;
Τι από όλα όσα έχεις κάνει μετανιώνεις;
Τι από όλα αυτά δεν φτιάχνει;
Τι από όλα αυτά νομίζεις πως δεν φτιάχνει;
Κι αν φτιάχνει;
Κι αν αυτή η μεγάλη αλήθεια σου φανερωθεί,
τι θα γίνει;
Τι θα γίνεις;
Δέξου για μια φορά, στοργικά να πάρεις τον εαυτό σου στα χέρια κι ας κλάψεις.
Κι ας ουρλιάξεις ακόμα.
Δέξου για μια φορά, την αλήθεια.
Όποια αλήθεια σου σε κρατάει τόσο πίσω.
Αποδέξου ότι δεν ξέρεις.
Ότι όσο κι αν προσπαθείς, καταλήγεις πάντα στον φόβο του αγνώστου που τόσο δεν ξέρεις,
δεν μπορείς να προβλέψεις.
Και εκεί χάνεις τον έλεγχο.
Και κάπου εκεί, νιώθεις μικρός και αβοήθητος.
Και είναι εντάξει, μ’ ακούς;
Είναι εντάξει.
Κανείς δεν ξέρει πραγματικά.
Κι όσο παραπάνω βαθαίνεις,
τόσο λιγότερα γνωρίζεις.
Κι όσο παραπάνω ελέγχεις,
τόσο πιο πολύ στον πάγκο σε βάζει η ζωή.
Δέξου για μια φορά, την ευαλωτότητά σου,
την εύθραυστη φύση σου.
Δέξου τα μεμπτά σου σημεία,
τα τρωτά σου στοιχεία
και κάνε ειρήνη μαζί τους.
Διψάνε τα μέσα σου για αποδοχή και γαλήνη.
Έλα μάτια μου, μια βραδιά είναι. Θα την βγάλεις.
Θα ξημερώσει πάλι αύριο ο Θεός.
Και είναι στο χέρι σου,
να σε βρει διαφορετικό η νέα μέρα.
Νηφάλιο, γαλήνιο, παραδομένο σε κάτι ανώτερο από σένα, όμορφο.
Όλα βρίσκονται στο ένα «ναι» που θα πεις.
Σε σένα, στις επιλογές σου, στην ίδια τη Ζωή.
