Προσποιούμαστε αυτό που δεν είμαστε, για να ταιριάξουμε.
Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Προσποιούμαστε αυτό που δεν είμαστε, για να ταιριάξουμε.
Χαλιναγωγούμε τον ενθουσιασμό μας, του εσωτερικού παιδιού μας την χαρά, για να μην τους ξεβολέψουμε.
Μπαίνουμε ολόκληροι σε κουτάκια για το πώς θα μιλήσουμε, πώς θα φερθούμε, για το πώς θα αναπνεύσουμε, μην τυχόν κ ενοχλήσουμε κανέναν διπλανό.
Μπαίνουμε ολόκληροι σε κουτάκια για το πώς θα μιλήσουμε, πώς θα φερθούμε, για το πώς θα αναπνεύσουμε, μην τυχόν κ ενοχλήσουμε κανέναν διπλανό.
Έχεις μήπως όμως σκεφτεί, τί θα γινόταν, αν αντί όλες αυτές τις ώρες που σε προπονείς να σιωπάς αντί να εκφράζεσαι;
Τις ώρες που σε βάζεις να καθήσεις ήσυχα ήσυχα αντί να σηκωθείς πάνω και να φωνάξεις ποιος είσαι, τί ποθείς, τί σ’αρέσει να κάνεις;
Τί θα γινόταν, αν σαν το σκυλί, σου έβγαζες το λουράκι, που ΕΣΥ σου τοποθέτησες για να ταιριάζεις;
Τί κάνει άραγε ένα σκυλί όταν το αφήνουν ελεύθερο;
Κοιτάει καθόλου πίσω του, να δει πώς θα αντιδράσει κανείς που χοροπηδάει σαν τρελό από την ξαφνική ελευθερία;
Αμ εκείνη η ουρά, που είναι λες και θα ξεκολλήσει από το πέρα δώθε, την απέραντη ξαφνική χαρά..
Άντε να λύνουμε λουράκια σιγά σιγά αντί μόνοι μας να μας αλυσοδένουμε.
Ξέρεις ποιος είναι ο μόνος κίνδυνος;
Να χάσουμε αυτούς που θέλαμε τόσο διακαώς να ταιριάξουμε και στην θέση τους, να έρθουν άλλοι, νέοι, που όμως, δεν θα χρειάζεται να κάνουμε καμία έξτρα προσπάθεια γιατί και εκείνοι, θα ταιριάζουν από μόνοι τους με εμάς.
Πιο ελεύθεροι μέσα τους, πιο χαρούμενοι, πιο αδιάφοροι στου καθενός την ταμπελίτσα.
Και έτσι, “ξυπνώντας”, να συνειδητοποιήσουμε, τί κάναμε στον εαυτό μας τόσα χρόνια και ερχόμενοι ακόμα πιο κοντά, να μας συγχωρήσουμε, για να έχουμε την δύναμη να ξανα αρχίσουμε.