Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Πήραμε αναστολή στις αποφάσεις μας.
Όχι γιατί δεν ξέραμε τι να αποφασίσουμε.
Το ξέραμε. Το νιώθαμε στο δέρμα, στο βλέμμα, στις σιωπές μας.
Αλλά δεν είχαμε κουράγιο. Δεν είχαμε ειλικρίνεια.
Και το κουράγιο και η ειλικρίνεια, είναι τα δύο βασικά συστατικά για να τελειώσει σωστά ένας έρωτας.
Αντ’ αυτού, αρχίσαμε να δίνουμε παρατάσεις.
Μέρες, εβδομάδες, δήθεν “περιόδους ανασυγκρότησης”,
δήθεν “να δούμε πού πάει”.
Μα ξέραμε πού πάει.
Προς τα πίσω πήγαινε.
Προς το κενό.
Προς εκείνη την καθημερινότητα που έγινε αόρατη από την τόση σιωπή.
Απλώς δεν το λέγαμε.
Γιατί είναι αλλιώς να το σκέφτεσαι, και αλλιώς να το πεις φωναχτά.
Άπαξ και το πεις, δεν έχει επιστροφή.
Έτσι αφήσαμε τον έρωτα σε τεχνητή αναπνοή.
Μισό ζωντανό, μισό νεκρό.
Με λίγο σεξ, λίγα μηνύματα, λίγο “μαζί”.
Όλα στο “λίγο”.
Μα η αγάπη δεν αντέχει στο λίγο.
Καίγεται, στεγνώνει, σαπίζει.
Κι εμείς εκεί.
Να παριστάνουμε πως δεν ξέρουμε.
Να λέμε “πάμε άλλη μία γύρα”.
Μήπως.
Μπας.
Ίσως.
Αλλά η αλήθεια δεν είναι “ίσως”.
Είναι “ή είσαι ή δεν είσαι”.
Και κάποια στιγμή, όσο κι αν παίρνεις αναστολές, έρχεται η ώρα που η ίδια η ζωή σου κόβει το ρεύμα.
Τραβάει την πρίζα από τον έρωτα που κρατάς μηχανικά στη ζωή.
Και μένει μόνο σιωπή.
Και το “αν” που δεν έγινε ποτέ απόφαση.
Πήραμε αναστολή στις αποφάσεις μας.
Όχι από αγάπη.
Από φόβο.
Από εκείνον τον φόβο που σου ψιθυρίζει πως το τέλος δεν αντέχεται.
Και κάπως έτσι, δίνεις παράταση σ’ έναν έρωτα που πια… απλώς αναπνέει μηχανικά.
