Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Να χαμογελάς και αν ακόμα βλέπεις ένα τεράστιο στόμα να έρχεται να σε κατασπαράξει.
Να πολεμάς με το χαμόγελό σου, να νιώθεις παιδί, όπως είσαι.
Να μην αφήνεις κανέναν να σου στερεί την αθωότητά σου, κανέναν να σου βάζει δάκρυα στα μάτια, κανέναν να σε ρίχνει γιατί είσαι παιδί και τα παιδιά γεννιούνταν για να δίνουν γέλιο και ζωή, ακόμα και στα τέρατα που λέγονται “άνθρωποι”, στα τέρατα που φωνάζουν να σε φέρουμε σε ετούτη την άχαρη ζωή.
Να γελάς γοερά, να φτάνει το γέλιο σου ως τα πέρατα του κόσμου, να φτιάχνεις κόσμους παραμυθένιους, όπως σου πρέπει.
Να χαμογελάς παιδί μου!