Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Μου λείπεις. Μου λείπει το κομμάτι του εαυτού σου που με έκανε να θέλω να πετάξω στα σύννεφα και ένιωθε η καρδιά μου ευτυχία. Μου λείπεις ρε γαμώτο και όλοι μου είναι τόσο αδιάφοροι. Ασήμαντοι. Άοσμοι. Ανέκφραστοι.
Τί να το κάνω το μεγαλείο της καρδιάς τους, όταν σε εσένα είδα ένα θαύμα; Και εσύ ούτε ένα νεύμα πια.
Πάντα σιωπή.
Η πανσέληνος θα φταίει…
Αύριο θα μου περάσει η απουσία σου, η αδιαφορία σου. Θα ξημερώσει νέα ημέρα και όλα ξανά θα βρουν τον ρυθμό τους, το φως τους, την αχτίδα της ελπίδας.
Κάθε νύχτα είναι βαριά και κάθε πρωί, η όψη καθρεφτίζεται στην μελωδία της ζωής γεμάτη ενέργεια.
Μου λείπεις πολύ.. Αφόρητα, αβάσταχτα. Μου λείπει ένας άνθρωπος που ποτέ μου δεν τον είχα ολοκληρωτικά. Αλλά δεν καταλαβαίνεις.. Πώς θα μπορούσες να νιώσεις όπως νιώθω εγώ. Λείπεις ως ύπαρξη, ως προσωπικότητα, ως όλα αυτά που είδα πως είσαι! Αυτά μου λείπουν, εσύ μου λείπεις..