Γράφει η Λιάνα
Και τελικά οι άνθρωποι έχουμε σκληρύνει πολύ. Λες και βαλθήκαμε να αποδείξουμε ότι είμαστε άμεμπτοι, λες και έχουμε μόνιμα μια εμμονή με τους άλλους.
Πόσο απλά κρίνουμε και κατακρίνουμε πια κάποιον. Πόσο αβίαστα γινόμαστε δικαστές και ρίχνουμε ποινές, μη εξαγοράσιμες σε όποιον λοξοδρόμησε, βγήκε απ’τα πρέπει ή βάδισε αντίθετα από αυτά που στο δικό μας το μυαλό είναι τα σωστά.
Κι όμως το “σωστό” απ’το “λάθος”, μια απελπισία δρόμος είναι. Μια απόρριψη, μια στραβοτιμονιά. Ένας κρυφός πόνος, πέντε άσχημες λέξεις, σε οδηγούν πολύ γρήγορα στο, υποτιθέμενο πάντα, σφάλμα. Κι ας γίνονται όλα μέσα σου κομμάτια, ας χάνεις τη ψυχή σου, ας πουλάς τον εαυτό σου. Έρχονται εκείνες οι καταραμένες ώρες που νιώθεις την ανάγκη να γκρεμίσεις τους κόσμους σου και να βγεις στα συντρίμμια τους να αναπνεύσεις. Ίσως γιατί υπέμενες πολλά, ίσως γιατί όλα μέσα σου ουρλιάζουν βοήθεια.
Και δε μιλάω για
τους εθισμένους στο λάθος. Δε μιλάω για αυτούς που το ψέμα και η κοροϊδία είναι δεύτερη φύση τους.
Μιλάω για εκείνες τις άλλες τις υπάρξεις, τις πιο ανθρώπινες, τις πιο εύθραυστες. Εκείνες τις ψυχές που νόμιζαν πως όλα θα είναι ρόδινα, ιδανικά και ακολούθησαν για χρόνια τα ίδια μονοπάτια, τις ίδιες ιδέες. Μιλάω για εκείνους που το λάθος έγινε ανάγκη επιβίωσης, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό. Χωρίς να μπορώ να συγκεκριμενοποιήσω το είδος του λάθους, το μέγεθος ή τη διάρκεια του. Άνθρωποι που πάτησαν πάνω σ’ αυτόν το λοξό δρόμο και κατάφεραν να σώσουν το μυαλό τους και την ακεραιότητα τους. Γιατί αν εκείνη ακριβώς τη δεδομένη στιγμή δεν έβρισκαν μια διέξοδο, θα αναγκάζονταν τελικά να ισοπεδώσουν τα πάντα γύρω τους.
Παράλογες λέξεις, θα μου πείτε. Κι όμως όλα είναι πιο απλά, αν κάποιος καθήσει να σκεφτεί τη θέση του άλλου. Αν για λίγο μπει στα ρούχα του, ακούσει τις μάχες στο κεφάλι του και αισθανθεί τη θλίψη που κουβαλά στους ώμους του.
Είναι πολύ βιαστικό και ανώριμο να κρίνουμε μόνο τις πράξεις, χωρίς, έστω για ένα δευτερόλεπτο, να μπούμε στη διαδικασία να βρούμε και τις αιτίες.
Τελικά συμπέρανα πως φοράμε πολύ “ελαφρά τη καρδία” φωτοστέφανα και ανοίγουμε το στόμα μας, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως, ίσως κάποτε, βρεθούμε κι εμείς στην ίδια κατάσταση. Η ζωή είναι πολύ μεγάλη για να μας κερνάει λύπες και πολύ μικρή για να μας χαρίζει γιορτές. Κάθε κρίση λοιπόν, κάθε τιμωρία, πρέπει να κοσκινίζονται καλά κι έπειτα να αποφασίζονται.
Ας δεχτούμε επιτέλους τους άλλους όπως είναι. Αυθεντικοί, με τις αδυναμίες τους, τα μειονεκτήματα τους. Ας προσπαθούμε όσο μπορούμε να βαδίζουμε κοντά στους λίγους που έχουμε αληθινά κοντά μας κι ας πάψουμε να νιώθουμε αναμάρτητοι και Θεοί. Στο κάτω κάτω, υπάρχει κι ένας παράγοντας που δεν βάζουμε συχνά στο μυαλό μας, όταν παραβιάζουμε τη ζωή και τις πράξεις του άλλου και απλά τον σταυρώνουμε.
Μπορούμε να γνωρίζουμε ή έστω να φανταστούμε πόσες τύψεις ή ενοχές κουβαλάει αυτός, που παρέα με τα λάθη του, ολομόναχος κάθε πρωί αναγκάζεται να κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη; Είναι άγρια τα θεριά της συνείδησης κι αφήνουν σημάδια ζωής…
