Θα σε βρω εκεί, στα όνειρά μας, εσύ κι εγώ.
Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Στα όνειρα μάτια μου, πάντα σου λέω όλα τα ανείπωτα, όλα τα μυστικά που έχω μέσα μου καλά κρυμμένα.
Όσα δεν ομολογώ, όσα ξέρω ότι σε φοβίζουν.
Στα όνειρα με κρατάς αγκαλιά! Με κρατάς από το χέρι και περπατάμε στη αμμουδιά. Έχουμε ατέρμονες συζητήσεις, τσακωνόμαστε και γελάμε.
Με χαϊδεύεις στα μαλλιά για να κοιμηθώ.
Ξέρεις τους φόβους μου και τις ανασφάλειες μου και παίζεις με αυτές τις γουστάρεις δεν σε κάνουν να φύγεις χιλιόμετρα.
Αναγνωρίζω την σιωπή σου.
Με αφήνεις να αγγίξω την ψυχή σου. Με αφήνεις να γελάω σαν μικρό παιδί που είδε ένα καινούργιο παιχνίδι. Σε αφήνω να με φοβίζεις με τον έρωτα σου..
Σε αφήνω να με ακουμπάς και να ανατριχιάζω. Να νιώθω πως καταλαβαίνεις την παιδική μου αθωότητα, πως καταλαβαίνω την ασφάλεια που μου παρέχεις.
Στα όνειρα τίποτα δεν φαίνεται άσχημο. Τίποτα δεν φαίνεται λίγο. Μου δίνεις τα πάντα «πολύ»!
Έρωτα, νοιάξιμο, ασφάλεια, κι εγώ σου δίνω ό,τι σου λείπει.
Αγάπη και αγκαλιά..
Εκεί μπορείς να αντέξεις την μεγάλη ανατροπή, τον μεγάλο έρωτα! Εκεί μπορείς να αντέξεις τις ίντριγκες του μυαλού μου. Εκεί μπορώ να δεχτώ την σιωπή σου.
Δεν κάνει θόρυβο παρά μόνο πυροτεχνήματα σιωπηρά αυτά που ακουμπάνε την ψυχή χωρίς κρότο.
Πάλι εχτές που κοιμήθηκα σε ονειρεύτηκα. Πάλι ήμασταν αγκαλιά. Πάλι ξύπνησα με άδεια αγκαλιά. Πάλι απόψε θα έρθεις στο όνειρο μου και το πρωί θα έχεις φύγει.
Δεν πειράζει όμως ξέρουμε και οι δυο ότι κάθε βράδυ έχουμε ραντεβού να ζήσουμε τον μεγάλο έρωτα..
Καλό βράδυ μάτια μου, πάλι θα σε ονειρευτώ και πάλι θα είσαι εκεί. Μόνο άσε με να κοιμηθώ λίγο παραπάνω σήμερα.. Μη με ξυπνήσεις νωρίς το πρωί.
Σήμερα θέλω να σου πω πόσο μου λείπεις και να μείνουμε παραπάνω αγκαλιασμένοι. Και μετά φύγε…
Ξέρω ότι το βράδυ πάλι θα σε βρω εκεί, στα όνειρά μας, εσύ κι εγώ.